14. Rozdział czternasty - Możesz zabrać te wszystkie słowa, to już nie ma znaczenia. Nie możesz mnie naprawić, jestem rozdarta.

od autorki: no proszę, minął dopiero tydzień a ja już dodaję nowy rozdział. uznajmy to za moje małe przeprosiny za to, że ostatnio tak długo mnie tu nie było.
boję się trochę tego rozdziału, no ale pozostawię opinię Wam.
przed nami jeszcze jeden rozdział, epilog i koniec! aż sama nie mogę w to uwierzyć. nie będę jednak przedłużać, zapraszam do czytania! x

1.

    Postawiłam kubek pełen gorącej, mocnej kawy przed siedzącym przy stole Mulatem, po czym sama zajęłam miejsce naprzeciwko niego. Chłopak uśmiechem podziękował mi za napój, upił małego łyka, po czym spojrzał na mnie niepewnym wzrokiem.

    - Chciałem…

    - Nie przepraszaj – przerwałam mu. – Nie jestem na ciebie zła. Chciałabym tylko wiedzieć, co takiego stało się poprzedniej nocy, że przyszedłeś do mnie upity niemal do nieprzytomności.

    Zayn spuścił wzrok i wzruszył jedynie ramionami. Westchnęłam cicho i zaczęłam mu się uważnie przyglądać. Zdecydowanie mogłam stwierdzić, że coś jest nie tak. Pomimo silnego kaca, wciąż wyglądał pięknie, a jednak w wyrazie jego twarzy mogłam wyczytać coś, co na pewno nie świadczyło o tym, że wszystko jest w porządku.

    Nic nie mówiąc, podniosłam się z miejsca, podeszłam do niego, po czym usiadłam mu na kolanach i obejmując rękoma jego szyję, wtuliłam się w umięśnioną klatkę piersiową. Objął mnie mocno, po czym zaczął gładzić moje włosy, co sprawiło że poczułam się niemal jak mała dziewczynka siedząca ojcu na kolanach.

    - Wiesz, że możesz powiedzieć mi wszystko – szepnęłam, na co chłopak złożył pocałunek na czubku mojej głowy. – Zayn…

    Westchnął cicho, po czym jedną dłonią uniósł mój podbródek i przyłożył swoje usta do moich. Doskonale wiedziałam, że jest to sposób – dosyć skuteczny – na odwrócenie mojej uwagi, jednak nic z tym nie zrobiłam. Pozwoliłam ponieść się swoim pragnieniom i oddałam pocałunek, który z sekundę na sekundę się nasilał. Wplotłam palce w jego gęste włosy i pozwoliłam ogarnąć mnie wspaniałemu uczuciu, które zrodziło się w moim sercu.

    Nigdy nie czułam się w ten sposób, całując się z chłopakiem. Nie było ich zbyt wielu, jednak żaden z nich nie działał na mnie tak, jak Zayn Malik. Każdy jego najmniejszy dotyk sprawiał, że po moim ciele przechodziły przyjemne dreszcze, których pragnęłam zaznawać jak najczęściej. Był niczym narkotyk, którego potrzebowałam, aby przeżyć kolejny dzień. Niczym powietrze, które sprawiało, że oddychało mi się z taką łatwością.

    Nigdy więcej nie chciałam żyć bez tego jednego, potrzebnego mi tlenu.

    - Najpierw imprezuje całą noc, a teraz odciąga moją dziewczynkę od zjedzenia porządnego śniadania.

    Oderwaliśmy się od siebie gwałtownie, słysząc nad głowami głos ciotki Adrianny, która uśmiechała się do nas promiennie. Zayn speszył się nieco i już otwierał usta, aby coś powiedzieć, jednak kobieta poklepała go delikatnie po głowie i puściła mu oczko.

    - Nie kłopocz się tłumaczeniem, kochanieńki – powiedziała, po czym podeszła do lodówki i wyjęła z niej butelkę wody mineralnej. Ubrana była na sportowo, więc podejrzewałam, że wyrusza na swój codzienny jogging. – Zachowaj te swoje piękne usteczka na inne, ciekawsze rzeczy – dodała, wychodząc już z pomieszczenia, na co zachichotałam cicho.

    Złożyłam na ustach Zayna krótki pocałunek i zeszłam z jego kolan, zabierając się za przygotowanie śniadania. Włączyłam radio i cicho zaczęłam nucić pod nosem piosenkę, która akurat była puszczana. Czułam na sobie wzrok Mulata, więc specjalnie zaczęłam kręcić pupą w rytm muzyki. Usłyszałam jego cichy chichot, a już po chwili poczułam jak jego dłonie chwytają mnie w pasie i obracają w swoją stronę. Nachylił się, aby pocałować mnie po raz kolejny, jednak odchyliłam głowę w ostatniej chwili i uśmiechnęłam się do niego promiennie.

    - To jak będzie? – spytałam, obserwują jak jego brew delikatnie unosi się w górę. – Powiesz mi, jaki był powód doprowadzenia się do takiego stanu ostatniej nocy?

    Uśmiech widniejący na twarzy chłopaka momentalnie zniknął, a mięśnie szczęki zacieśniły się w mocnym uścisku. Powoli odsunął się ode mnie i zrobił mały krok do tyłu, na co zmartwiona zmarszczyłam brwi.

    - Chodzi o to, że…

    - Dzień dobry gołąbeczki! – Do pomieszczenia weszła Domi, przeciągając się z ogromnym uśmiechem na twarzy. – Zayn, następnym razem nie wal w drzwi w środku nocy. Niektórzy próbują spać.

    Chłopak mruknął coś cicho, po czym ponownie usiadł przy stole i w ciszy dokończył pić zrobioną mu przeze mnie kawę. Domi spojrzała na niego ze zdziwieniem, jednak zaraz wzruszyła ramionami i ustała obok mnie, kończąc robić zaczęte śniadanie. Posłałam jej pełne wyrzutu spojrzenie i pokręciłam z irytacją głową. Byłam zła, że dziewczyna weszła w momencie, w którym Zayn chciał mi powiedzieć coś ważnego.

     Przez następne godziny nie było już więcej okazji do przeprowadzenia poważnej rozmowy z chłopakiem. Przed południem przyszedł Louis i jak zwykle pełen energii zaproponował wspólną kąpiel w basenie, który znajdował się na tyle domu. Żaden z nich nie poruszył tematu nagłego wezwania ich poprzedniego dnia, aż w końcu zarówno ja, jak i Domi, same zaczęłyśmy o tym zapominać. Postanowiłyśmy jak najlepiej wykorzystać czas, który mieliśmy dla siebie.

     A spędzanie go całą czwórką wydawało się być naprawdę dobrą perspektywą.

2.

     Kolejne dwa tygodnie minęły tak szybko, że coraz częściej zaczynałam marzyć o tym, aby mieć możliwość zatrzymania czasu. Każdy kolejny dzień coraz bardziej przybliżał nas do powrotu do Nowego Jorku, a sama myśl o tym sprawiała, że żołądek zaciskał mi się boleśnie. Nie chciałam myśleć o tym, jak będzie, kiedy skończą się wakacje. Przerażała mnie wizja wyjazdu z Miasta Aniołów, a co za tym idzie – rozstania się z piątką chłopaków należących do sławnego zespołu. Do tej pory żadne z nas nie poruszało tego tematu, jednak wiedziałam, że w końcu nadejdzie moment, kiedy trzeba będzie przegadać tą kwestię. Cieszyłam się, że w tym czasie będę miała przy swoim boku Martinę, której odczucia pod tym względem są niemal takie same jak moje.

     Dochodziło południe, kiedy razem z przyjaciółką rozsiadłyśmy się wygodnie na kanapie w salonie, po czym włączyłam telewizor i znalazłam odpowiedni kanał, na którym transmitowany miał być wywiad z One Direction. Do rozpoczęcia pozostało jeszcze prawie pół godziny, jednak nie chciałyśmy przegapić ani jednej minuty programu. Zdawałyśmy sobie sprawę, że podczas rozmowy ze sławnym zespołem padnie pytanie dotyczące naszej osoby, co było dosyć stresujące, jednak liczyłyśmy na to, że wszystko będzie w jak najlepszym porządku.

     Wysłałam do Louisa krótkiego sms-a, w którym życzyłam mu powodzenia i zapewniłam, że obejrzymy cały nadawany program z ich udziałem. Nie otrzymałam jednak żadnej odpowiedzi zwrotnej, więc westchnęłam i schowałam telefon do kieszeni spodenek. Zdawałam sobie sprawę, iż chłopak na pewno jest teraz bardzo zajęty i po prostu nie ma czasu nawet na odczytanie mojej wiadomości. Martwił mnie jednak fakt, że przez ostatni tydzień taka sytuacja pojawiała się zbyt często. Ostatni raz widziałam go trzy dni temu, a nasze rozmowy telefoniczne trwały krócej niż pięć minut. Wiedziałam, że nie przyjechali do Los Angeles nie tylko po to, aby odpoczywać, jednak dokuczająca mi tęsknota była naprawdę niemiłym uczuciem.

    W końcu program rozpoczął się i na ekranie telewizora pojawiła się piątka tak dobrze znanych nam osób, naprzeciwko których siedziała młoda kobieta z plikiem kartek w ręku, na których prawdopodobnie miała zapisane pytania, o których nie chciała zapomnieć.

    Przez pierwsze piętnaście minut poruszane były tematy kariery chłopaków, pracy nad kolejną płytą i przygotowaniami do trasy koncertowej. Dopiero potem pytania zaczęły dotyczyć życia osobistego członków zespołu.

    Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że swoje dłonie mocno zaciskam w pięści, a serce wali mi jak oszalałe. Byłam niemal pewna, że w wywiadzie nie zabraknie kwestii wiążącej się z naszymi relacjami z One Direction.

    - Louis, Zayn, za pewne domyślacie się, jak będzie brzmiało kolejne moje pytanie. – Prowadząca wywiad miała spokojny, radosny głos. Zaraz po wypowiedzeniu przez nią tych słów, na ekranie tuż za chłopakami pojawiły się dwa ogromne zdjęcia, przedstawiające mnie, Louisa, Marti oraz Zayna, gdzie każda z par trzymała się za ręce i uśmiechała radośnie w swoją stronę. – Każdy z nas chciałby dowiedzieć się, kim są tajemnicze dziewczyny, z którymi widuje się was od pewnego czasu.

     Uważnie obserwowałam miny obydwu chłopaków, którzy zerknęli na siebie, nie odpowiadając od razu. Niall zaczął nerwowo kręcić się na krzesełku, Liam pocierał dłonią swój kark, natomiast Harry przeczesywał palcami swoje kręcone włosy. Doskonale znałam te odruchy – świadczyły one o mocnym zdenerwowaniu każdego z nich. Zayn zacisnął mocno pięści na materiale swoich spodni, po czym hardo spojrzał na prowadzącą.

    Chwilę potem, z ust chłopaków poleciał niepowstrzymany potok słów, ich zdania mieszały się ze sobą, a każde z nich sprawiało, że z sekundy na sekundę zaczynało brakować mi powietrza.

    - Chcielibyśmy od razu wyjaśnić pewną sytuację…

    - To nie są nasze dziewczyny.

    - Zarówno ja jak i Zayn jesteśmy wolni.

    - To tylko fanki, spotkane na ulicy.

    - Którym udało się spędzić z nami trochę czasu, w zamian za oprowadzenie nas po mieście.

    - Jednak nie ma to żadnego poważnego znaczenia.

    - Nie znaczy nic, kompletnie nic.

     I nagle obraz znikł, zastąpiła go głęboka, cicha czerń. Zerknęłam w bok, gdzie Martina trzymała w ręku pilot skierowany w stronę telewizora, a po jej policzkach spływały łzy.

     Wtedy dotarło do mnie, że wszystko, co przed chwilą usłyszałam, wydarzyło się naprawdę. W jednym momencie nie było już nic, nie istniała żadna siła, która byłaby w stanie utrzymać mnie w rzeczywistości. Niemal usłyszałam, jak moje serce pęka na miliony małych kawałków, rozpada się, traci wszystko, co kiedykolwiek miało dla niego znaczenie. Czuję w sobie jedynie pustkę, straszną, paraliżującą pustkę. Dopiero po chwili całą jej przestrzeń zaczyna ogarniać potworna fala niewyobrażalnego bólu. Rozchodzi się powoli, dokładnie zapełniając każdą szczelinę mojego ciała, aż w końcu uderza ze zdwojoną siłą w miejsce, gdzie jeszcze kilka sekund temu istniało moje serce.

    A więc to koniec, pomyślałam, po czym z moich oczu wyleciały pierwsze, słone łzy rozpaczy.

3.

    Tępo wpatrywałam się w widok za oknem, przedstawiający opustoszałą plażę, o której brzeg rozbijały się ogromne fale oceanu. Pogoda z każdą chwilą stawała się coraz gorsza i wszystko wskazywało na to, że tej nocy odbędzie się sztorm. Niebo zaszło ciemnymi chmurami i byłam pewna, że lada moment rozpocznie się ulewa.

     Atmosfera na zewnątrz doskonale odzwierciedlała mój stan emocjonalny, tak jakby cały wszechświat odczuwał ból, który mną zawładnął. Od wywiadu udzielonego przez One Direction minęło już kilka dobrych godzin, jednak wciąż musiałam walczyć sama ze sobą, aby gromadzone się w moich oczach łzy nie wypłynęły na blade policzki.

     Nie chciałam już więcej płakać. Czułam się zmęczona i obolała, kilka razy starałam się zasnąć, jednak potrzebny mi sen nie chciał ukoić moich nerwów, co tylko doprowadzało mnie do szału. Nie byłam w stanie wypowiedzieć choćby jednego słowa, więc od południa nie zamieniłam nawet jednego zdania z Domi, która teraz przygotowywała nam ciepłe kakao.

     Wiele razy starałam się określić swoje uczucia, nazwać jakoś emocje, które mną zawładnęły. Jedynym odpowiednim słowem, które przychodziło mi do głowy był „ból”. Straszny, paraliżujący ciało ból.

     Doskonale pamiętam momenty, podczas których w książkach, które czytałam, pojawiały się sytuacje, gdzie bohaterka traciła swoją miłość życia. Śmiałam się wtedy w duchu z odczuć, które ją opanowywały. „Przecież to tylko chłopak”, myślałam, nie mogą uwierzyć w uczucia, które były opisywane.

     A jednak teraz, siedząc w niewielkim pokoju w jednym z gustownych domów znajdujących się w Los Angeles i w ciszy wpatrując się w okno wiedziałam już, że to wszystko może dziać się naprawdę. Że ból towarzyszący po stracie bliskiej osoby jest tak prawdziwy, że miałam wrażenie, iż nagle przybierze cielesną, namacalną postać.

    I wtedy zapragnęłam krzyczeć. Chciałam krzyczeć głośno, tak, aby cały świat dowiedział się, jakie katorgi przeżywam. Zamiast tego zacisnęłam tylko mocno pięści, a jedyne, co we mnie krzyczało to obolałe serce. Albo to, co z niego zostało.

    Byłam w stanie poświęcić dla niego tak wiele. Zraniłam ważną dla mnie osobę, ponieważ byłam pewna, że to on jest tym, z którym chcę iść przez życie. I w pewnym momencie naprawdę byłam pewna, iż on także tego chciał.

    Jednak podczas gdy Zayn znaczył dla mnie dosłownie wszystko, ja nie znaczyłam dla niego nic. Kompletnie nic.

    Pierwsze krople deszczu uderzyły w szybę, kiedy Domi weszła do pokoju i po chwili podała mi kubek z ciepłym napojem. Usiadła naprzeciwko mnie i przez jakiś czas w ciszy przyglądałyśmy się coraz bardziej rozwijającej się za oknem ulewie.

    - Nie chcę tu zostać – szepnęłam i spojrzałam na dziewczynę, która ledwo widocznie kiwnęła głową. – Chcę wracać do domu, proszę.

     Wypowiedziane przeze mnie słowa sprawiły, że emocje wciąż kłębiące się w nas po raz kolejny wyszły na wierzch. Nawet nie wiem kiedy znalazłyśmy się w swoich ramionach, wypłakując kolejne litry łez.

    Od teraz już nic nie miało być takie samo.

    Wszystko miało się zmienić.

    Na gorsze.