15. Rozdział piętnasty - Cóż, to nigdy nie jest dobre, próbować i udawać, ale może to, co nas łamie, zacznie dla nas świecić.

od autorki: no i doczekaliśmy się piętnastego, ostaniego już rozdziału. wybaczcie, że jest taki krótki, jednak nie byłam w stanie napisać nic więcej. moja wena wciąż nie działa poprawnie, jednak jestem w niego w miarę zadowolona. mam nadzieję, że wy także będziecie. przed dami jeszcze tylko epilog, który powinien pojawić się już wkrótce. to aż dziwne dla mnie, że dotrwałam do końca. mam nadzieję, że uda mi się pociagnąć drugą część tej historii, jeśli tego chcecie. dajcie znać w komentarzu. a tymczasem zapraszam do czytania. kocham was, trzymajcie się ciepło.

    „Szczerze mogę powiedzieć, że ten dzień był najgorszym w całym moim życiu. Czy teraz podjęłabym inną decyzję? Nie wiem, jednak czasu nie da się cofnąć. Piękna bajka dobiegła końca, a życie musiało toczyć się dalej. Był wszystkim, czego pragnęłam. I gdzieś w głębi mnie to uczucie nie zniknęło. Tego dnia, zostawiłam najważniejszą dla mnie rzecz. Nic jednak nie będzie w stanie wyplenić ze mnie tego, co pozostawiła po nim jego obecność.”

    „Kochałam go i zawsze będę go kochać. Nieważne, jak wiele rzeczy się zmieni. W moim sercu zawsze będzie dla niego miejsce. Czas płynie nieubłaganie i jedyne, co mi po nim pozostało, to wspomnienie. Mogę mieć jednak pewność, że wspomnienie te pozostanie ze mną do końca moich dni. A śmierć będzie piękna, ponieważ wiem, że on będzie obok.”

1.

    Postawiłam ciężkie walizki zaraz obok drzwi wyjściowych i odwróciłam się na pięcie, by stanąć twarzą w twarz z ciocią Adrianną.

    - Jesteście pewne, że chcecie wrócić do domu wcześniej? – spytała kobieta, posyłając mi smutne spojrzenie. – Skarbie, to, co się stało… Nie musicie rezygnować ze swoich wakacji.

    Westchnęłam cicho i przytuliłam się do niej, na co ta ucałowała mnie w czubek głowy. Byłam jej niezmiernie wdzięczna za całe ciepło i troskę, którymi obdarzyła mnie i Marti. Byłyśmy jednak pewne swojej decyzji. Los Angeles stało się miastem, które przynosiło zbyt wiele wspomnień i bólu.

    Od wywiadu chłopaków z One Direction minęły dwa ciężkie dni, pełne łez i cichych momentów. Dałyśmy im szansę na jakiekolwiek wytłumaczenie tego, co się stało, jednak zarówno ani Louis, ani Zayn, nie odezwali się do nas przez cały ten czas. Nie było więc sensu dłużej odwlekać tego, co postanowiłyśmy niemal od razu. Nadeszła pora powrotu do domu, do Nowego Jorku.

    Odsunęłam się od ciotki i posłałam jej uśmiech.

    - Nie ma sensu, żebyśmy zostawały tu dłużej – odpowiedziałam – Dziękuję jednak za wszystko, co dla nas zrobiłaś.

    Kobieta posłała mi uśmiech, a ja ucałowałam jej policzek, po czym ruszyłam do naszego pokoju, gdzie Martina pakowała ostatnie rzeczy do swojej walizki. Usiadłam na łóżku i w milczeniu przyglądałam się przyjaciółce. Miała podkrążone oczy, w których wciąż tkwił ból spowodowany ostatnimi wydarzeniami. Wiedziałam, że praktycznie nie przespała ostatnich dwóch nocy. Ja również miałam problemy z zaśnięciem, jednak żadna z nas nie chciała się do tego przyznać.

    Kiedy blondynka w końcu domknęła walizkę, przysiadła się do mnie i spuściła głowę. Kolejne minuty mijały w ciszy. Żadna z nas nie chciała wyjść z domu. Wiedziałyśmy, że kiedy wsiądziemy w samolot, wtedy to będzie już naprawdę koniec. Wszystko, co przeżyłyśmy przez ostanie dwa miesiące miało stać się jedynie przeszłością. Nie byłyśmy na to gotowe.

    - Myślałam, że zadzwonią – szepnęła dziewczyna. – Byłam tego niemal pewna.

    Westchnęłam cicho i objęłam przyjaciółkę ramieniem. Położyła głowę na moim ramieniu, a ja ucałowałam czubek jej głowy.

    - Nic dla nich nie znaczyłyśmy. – Wypowiedzenie tych słów sprawiło, że rana w moim sercu zapiekła niemiłosiernie. – Czy tego chcemy czy nie, musimy się z tym pogodzić.

    Poczułam, jak do moich oczu znów napływają łzy i zamknęłam powieki, nie chcąc aby wydostały się na zewnątrz. Byłam świadoma tego, że to, co się stało, na zawsze we mnie pozostanie. Może pewnego dnia powstała rana miała się kiedyś zagoić, jednak blizna po niej pozostanie do końca. Obdarzyłam Louisa całą miłością którą w sobie miałam, więc rozczarowanie które mi zadał pozostawi we mnie ślad, którego nigdy nie będę w stanie się pozbyć.

    Wzięłam głęboki oddech i poklepałam Martinę po kolanie, po czym podniosłam się z miejsca i dałam jej znak głową, że pora już iść. Złapałam rączkę jej walizki i ruszyłam z nią przez korytarz, po chwili stawiając ją obok swojej.

    Kolejne pół godziny minęło nam na żegnaniu się z ciotką Adrianną, która następnie zawiozła nas na lotnisko. Odebrałyśmy zarezerwowane wcześniej bilety i w niewielkim sklepie kupiłyśmy picie oraz małe przekąski na podróż. Ciotka nie mogła zostać z nami dłużej, więc raz jeszcze podziękowała nam za wizytę i udała się w stronę wyjścia z budynku.

    Do odlotu pozostała nam jeszcze godzina, więc postanowiłyśmy znaleźć wolną ławkę i przysiąść na niej. Kiedy w końcu dostrzegłyśmy odpowiednie miejsce i ruszyłyśmy w tamtą stronę, usłyszałam, jak ktoś nawołuje moje imię. Odwróciłam się na pięcie i…

    … zamarłam, widząc Louisa i Zayna zmierzających w naszą stronę. Ich widok sprawił, że świat wokół zaczął wirować. Miałam wrażenie, że mocno bijące serce za chwilę rozerwie moją klatkę piersiową. Ból zaatakował ze zdwojoną siłą tak, że teraz ciężko było mi oddychać.

    Był taki piękny. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo tęskniłam za jego osobą. Szaro niebieskimi oczami, rozczochranymi włosami i ustami, które tak uwielbiałam całować. Przyciągał mnie do siebie niczym magnez. Potrzebowałam go by żyć. Potrzebowałam go jak powietrza.

    Jednak to powietrze nie należało do mnie.

    Już nigdy więcej.

2.

♪ this time tomorrow ♪

   Pustym wzrokiem przypatrywałam się płynącym za oknem samolotu chmurom. Martina siedziała obok, ze słuchawkami w uszach i zamkniętymi oczami. Po jej policzkach spływały kolejne łzy, jednak nie chciałam jej teraz pocieszać. Wiedziałam, że potrzebuje dla siebie chwili spokoju.

    Przymknęłam oczy i powróciłam myślami do momentu sprzed niecałej półtorej godziny, kiedy pożegnałam wszystko, co miało dla mnie tak wielkie znaczenie. Na zawsze.

    Patrzyłam, jak Marti z Zaynem oddalają się od nas i starałam się nie wybuchnąć głośnym płaczem. Dopiero po chwili przeniosłam wzrok na stojącego obok mnie Louisa.

    - Co wy tu robicie? – spytałam drżącym głosem. Nie chciałam, aby chłopak usłyszał, jak bardzo wstrząsnęła mną jego obecność, jednak nic nie mogłam poradzić na emocje, które doskonale słychać było w moim głosie.  

    - Twoja ciocia powiedziała nam, że tu jesteście, że… wracacie do domu – odpowiedział i zrobił krok w moją stronę. – Nie mogliśmy pozwolić, abyście wyjechały zanim wszystkiego wam nie wytłumaczymy.

    Przerwał na chwilę, po czym wziął głęboki oddech i zaczął mówić dalej.

    - Przepraszam za to, co się stało. Przepraszam, że tak bardzo was zraniliśmy. Nie mieliśmy wyboru. Musieliśmy powiedzieć to, czego chciał zarząd. Inaczej mogła posypać się cała nasza kariera. Musisz wiedzieć, że słowa, które wypowiedzieliśmy w wywiadzie nie były prawdziwe. Nasze uczucia do was są szczere. Domi, jesteś osobą, która w tak krótkim czasie zmieniła tak wiele rzeczy w moim życiu. Sprawiłaś, że stałem się lepszym człowiekiem, a w moim świecie zagościło jeszcze więcej szczęścia. Nie obchodzi mnie, co z nami zrobią. Nie mogę pozwolić ci odejść. Jesteś dla mnie wszystkim. Nigdy wcześniej nie czułem do nikogo tego, co czuję do ciebie. Dlatego proszę cię, zostań ze mną.

    Jego słowa odbijały się w mojej głowie niczym echo. Nie mogłam już dłużej powstrzymać łez nagromadzonych w moich oczach. Toczyłam wewnętrzną walkę pomiędzy ogromną miłością a bólem, który ta miłość mi przysporzyła. To mogło wydawać się dziwne, ale wiedziałam, że jego słowa są szczere. Czułam to. Jednak wiedziałam też, że tym razem to nie serce miało wygrać. W tym momencie to rozum miał przejąć kontrolę nad tym, co miało się stać.

    Mogłam zostać z osobą, której oddałam całe swoje serce. Ale jak wiele by to zmieniło? Ten związek nie miał szans na przetrwanie. Wciąż pojawiałyby się problemy, które by mu szkodziły. Jego kariera, odległość, która by nas dzieliła. Wakacje w końcu miały dobiec końca, a wraz z nimi bajka, w której się znalazłyśmy. Wywiad przyniósł ze sobą wiele bólu, ale być może miał także otworzyć nam oczy na rzeczywistość.

    Pomimo tego, że kochałam Louisa Tomlinsona jak nikogo innego na świecie, nie było szansy na dłuższe szczęście między nami.

    - To, co powiedziałeś, wiele dla mnie znaczy. – Starałam się, aby mój głos brzmiał pewnie. Musiałam być twarda, musiałam pozwolić nam odejść. – Ale to nic nie zmienia, Louis. Między nami nic nigdy nie będzie. To była tylko wakacyjna przygoda, która właśnie dobiega końca. Dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Część mnie zawsze będzie o tobie pamiętała. Ale to jest czas, w którym trzeba się wreszcie pożegnać.

    Po tych słowach stanęłam na palcach i delikatnie musnęłam jego usta, czując, jak wszystko we mnie krzyczy z rozpaczy. Całą siłę woli, jaką posiadałam, wykorzystałam na odsunięcie się od niego. Zanim odwróciłam się, by ruszyć, dostrzegłam ból w jego oczach, który sprawił, że poczułam się jeszcze gorzej.

   A potem odeszłam, zostawiając za sobą wszystko, co kochałam.

    Otworzyłam oczy i otarłam łzy. Byłam pewna, że wspomnienie, które przywołałam, miało towarzyszyć mi jeszcze przez długi czas. Jednak teraz było za późno, by cokolwiek zmienić. Musiałam ruszyć dalej, nauczyć się żyć z tym wszystkim. Miałam jednak przy sobie najlepszą przyjaciółkę, która nigdy miała mnie nie zostawić. Cokolwiek by się nie działo, zawsze będzie stała przy moim boku. A ja będę mogła odwdzięczyć jej się tym samym.

    Złapałam Martinę za rękę, na co ta spojrzała na mnie z ukosa. Posłałam jej nikły uśmiech, który odwzajemniła i chwilę potem ułożyła głowę na moim ramieniu.

    Wracałyśmy do Nowego Jorku.

    W końcu wszystko miało się ułożyć.

3.

    Wyszłyśmy z nowojorskiego lotniska, ze zmęczeniem ciągnąc za sobą walizki. Domi starała się dodzwonić do swojej mamy, która miała przyjechać po nas, abyśmy nie musiały ciągać się taksówką lub metrem. Naprawdę pragnęłam już znaleźć się w swoim domu, wziąć gorący prysznic i położyć do łóżka, gdzie mogłabym pobyć przez jakiś czas w milczeniu. Dzisiejszy dzień był najcięższym w całym moim życiu. Pożegnanie się z miłością swojego życia nie należało do zbyt przyjemnych rzeczy.

    Jednak wszystko miało swój koniec. Pomimo tego, że kochałam Zayna, a on kochał mnie, nie mieliśmy zbyt wielkiej szansy na przetrwanie. Wiedziałam, że moje uczucia do niego nigdy się nie zmienią, jednak musiałam patrzeć przyszłościowo. Musiałam iść drogą, która przyniesie mi więcej szczęścia. I chociaż świadomość tego sprawiała mi wiele bólu, Zayn Malik nie mógł być częścią tego życia.

    Kilkanaście minut później siedziałam na tylnym siedzeniu samochodu mamy Domi i zastanawiałam się, co teraz powinnam zrobić. W mojej głowie wciąż pojawiała się jedna myśl, która nie chciała dać mi spokoju. Nie potrzebowałam jednak wiele czasu, aby zrozumieć, jaki jest kolejny mój cel.

    Kiedy wróciłam do domu i przywitałam się z całą rodziną, oznajmiłam wszystkim, że wychodzę na krótki spacer. Wyszłam z bloku, w którym mieszkałam i zapięłam szczelnie bluzę, chroniąc się przed chłodnym wiatrem. Ruszyłam ulicami Nowego Jorku, przyglądając się znajomym budynkom. Tęskniłam za miejscem, który od tylu lat był moim domem. W gruncie rzeczy cieszyłam się, że w końcu wróciłam do znajomego miasta.

    Po pół godzinie stałam już przed dobrze znajomymi mi, białymi drzwiami. Zbierałam w sobie odwagę na to, co miałam za chwilę zrobić. Żołądek miałam ściśnięty od zdenerwowania, jednak nie mogłam już się wycofać. Ktoś zasługiwał na przeprosiny za cały ból, jaki sprawiłam swoim zachowaniem.

    Powoli wypuściłam wstrzymywane przeze mnie powietrze i delikatnie zapukałam, po czym zrobiłam krok do tyłu. Nie musiałam długo czekać, bo już po chwili drzwi uchyliły się delikatnie i zobaczyłam tak dobrze znaną mi twarz. Ciemne oczy patrzyły na mnie ze zdziwieniem, aż w końcu na pełnych ustach pojawił się delikatny uśmiech.

    - Cześć Charlie… - powiedziałam cicho, nie spuszczając z niego wzroku. – Mogę wejść?