11. Rozdział jedenasty - Choć próbuję wydostać cię z własnej głowy, prawda jest taka, że bez ciebie się gubię. Jestem połową serca bez ciebie.

od autorki: no i jestem! po ponad miesięcznej przerwie w końcu udało mi się coś wytworzyć. nie jestem zadowolona z tego rozdziału, wyobrażałam to sobie nieco inaczej, jednak jest jak jest i mam nadzieję, że nie będzie tak źle. mam nadzieję, że następny rozdział pojawi się już szybciej. zapraszam do czytania, Szkraby. 

1.

     Kątem oka zerkałam na Collina, idąc tuż obok niego i uśmiechając się pod nosem. Okazało się, że decyzji, którą podjęłam, nie można było uznać za złą. Chłopak faktycznie sprawił, że mój humor nieco się poprawił, a już na pewno po części zapomniałam o wszystkim, co do tej pory się wydarzyło.

    Od ponad dwóch godzin chodziliśmy po mieście, przyglądając się z zachwytem wielkim budynkom i szukając równocześnie odpowiedniego miejsca, gdzie moglibyśmy usiąść i zjeść coś dobrego. W końcu wybór padł na niewielką kawiarenkę przy głównej ulicy, gdzie zamówiliśmy sobie po wielkim pucharze lodów z bitą śmietaną.

    Pomimo tego, że do tej pory nasze kontakty były dosyć ograniczone, dzisiejszy dzień różnił się od pozostałych, które spędziliśmy w swoim towarzystwie. Puck wydawał się zmieniony – wciąż co jakiś czas rzucał żartami, ale tym razem nie starał się do mnie zbliżyć, co przyjęłam z ulgą. Miałam nadzieję, że chłopakowi przeszło całe zauroczenie do mojej osoby, dzięki czemu będziemy mogli po prostu stać się zwykłymi, dobrymi znajomymi.

    - Jak czuje się Charlie? – spytałam w pewnym momencie. Naprawdę martwiłam się o przyjaciela. Byłam pewna jego miłości do Martiny, więc to, co się stało, musiało na niego wpłynąć.

    Puck wzruszył jedynie ramionami i utkwił wzrok w swojej porcji lodów. Zawsze podziwiałam przywiązanie tej dwójki braci. Oprócz tego, że łączyły ich wspólne więzy krwi, byli także najlepszymi przyjaciółmi. Musiałam przyznać, że było to dosyć urocze.

    - Jest trochę przybity tym wszystkim – odpowiedział w końcu chłopak, kierując wzrok na mnie. – Ale poradzi sobie.

    Kiwnęłam głową ze zrozumieniem, po czym dokończyliśmy deser w ciszy. Kiedy zapłaciliśmy należyty rachunek i ruszyliśmy w drogę powrotną do domu, pomyślałam sobie, że jest jeszcze jedno miejsce, w którym chłopak na pewno nie był.

    - Nie byłeś jeszcze na plaży, prawda? – spytałam, posyłając mu uśmiech, który Collin od razu musiał rozpoznać. W dawnych czasach, kiedy spędzaliśmy wspólnie czas całą czwórką, razem z brunetem byliśmy tymi, którzy zawsze mieli najbardziej kreatywne pomysły. Dlatego kiedy tylko taki uśmiech – nieco zadziorny – pojawiał się na naszych twarzach, wszyscy wiedzieli, że wpadł nam do głowy kolejny pomysł.

    Puck pokręcił powoli głową, a na jego twarzy pojawiało się rozbawienie. Momentalnie chwyciłam go za nadgarstek i pociągnęłam za sobą, kierując się w stronę jednego z wejść na plażę, które wychodziły z centrum.

    - No to nie ma na co czekać – krzyknęłam do niego, lekko zagłuszona wielkim samochodem ciężarowym przejeżdżającym obok. – Takiej plaży nie spotkasz w Nowym Jorku!

    Usłyszałam śmiech chłopaka, który już po chwili dorównał mi kroku i razem zmierzaliśmy w stronę szumu ludzkich głosów dobiegającego znad wody. Kiedy dotarliśmy, znaleźliśmy sobie wolne miejsce i usiedliśmy na piasku, po czym zaczęliśmy obserwować przechadzających się wokół ludzi. Wystarczyła nam krótka chwila, by rozpocząć komentowanie min, stroju czy sposobu poruszania się większości z nich. Kiedyś robiliśmy to bardzo często, razem z Marti i Charliem, i zawsze przynosiło nam to pełno zabawy. Tak było także i tym razem.

    W pewnym momencie poczułam, jak Collin niby przypadkiem łapie mnie za rękę i cały dobry nastrój pękł we mnie niczym mydlana bańka. Delikatnie wysunęłam swoją dłoń z jego, na co chłopak posłał mi pełne wyrzutów spojrzenie.

    - Myślałem, że… - zaczął, po czym wzruszył ramionami, wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku. – Tak dobrze dziś się razem bawimy. Możemy robić to częściej.

    Westchnęłam, kręcąc niemal niewidocznie głową. Najwyraźniej moje przypuszczenia co do tego, że chłopakowi już przeszło, okazały się nieprawidłowe. Była to po części moja wina, ponieważ myślałam, że znów możemy być po prostu przyjaciółmi i nieco zmieniłam swoje zachowanie.

    - Collin, wiesz, ze z tego nigdy nie wyjdzie nic więcej – powiedziałam cicho, na co chłopak opuścił wzrok. – Przepraszam.

    Przez chwilę między nami panowała niezręczna cisza. Nagle jednak chłopak energicznie uniósł głowę, po czym bez żadnego ostrzeżenia pochylił się i przywarł swoimi ustami do moich. Gwałtownie odepchnęłam go od siebie i zerwałam się na równe nogi.

    - Nigdy więcej tego nie rób! – warknęłam, po czym odwróciłam się na pięcie i niemal biegiem ruszyłam w stronę domu.

    Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę miał czelność to zrobić. Byłam wściekła i jedyne, czego teraz chciałam to wrócić tam i przyłożyć mu prosto w twarz. Jak można być aż tak bezczelnym!

    Kiedy w końcu dotarłam do domu, zatrzasnęłam za sobą drzwi, ominęłam zdziwioną ciocię i udałam się od razu do pokoju, który zajmowałam.

    - Mówiłam ci już, że naprawdę go nienawidzę?! – Skierowałam słowa w stronę Martiny, która siedziała na łóżku i teraz patrzyła na mnie z niezrozumieniem. Westchnęłam i opadłam na miejsce tuż obok niej. – Mówię o Collinie! Przez chwilę naprawdę myślałam, że mogę się z nim znów zaprzyjaźnić. Ale to był błąd! Wiesz, co ten bezczelny idiota starał się zrobić? Pocałować mnie! Czy ty potrafisz to zrozumieć?

    Marti przez jakiś czas patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, a potem jakby nigdy nic uśmiechnęła się tak szeroko, jak tylko ona potrafiła. Zmarszczyłam brwi i posłałam jej pytające spojrzenie.

    - Z czego się tak cieszysz?

    - Znów ze mną rozmawiasz.

    Zaniemówiłam, uświadamiając sobie, że dziewczyna ma rację. Przez to wszystko zapomniałam o wszystkich tych skomplikowanych sprawach z One Direction. Nawet o tym, że dziewczyna mnie okłamała.

    Prawda była taka, że nie potrafiłam się na nią zbyt długo gniewać. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami i chcąc nie chcąc, byłam w stanie wybaczyć jej wszystko. Potrzebowałam jej i wiem, że ona także potrzebowała mnie. Popełniła ogromy błąd, ale przecież każdy je popełnia. Teraz moim zadaniem było po prostu przetrwanie z nią tego wszystkiego.

    Westchnęłam, po czym przysunęłam się bliżej blondynki i mocno ją przytuliłam. Dziewczyna wtuliła się we mnie i po chwili usłyszałam jej cichy szloch. Przymknęłam oczy, oddychając powoli i głaszcząc ją przy tym po włosach.

    - Przepraszam Domi. – Dobiegł mnie jej stłumiony szept. – Tak bardzo cię przepraszam. Nigdy nie chciałam zranić nikogo z was. To nie tak, że potrzebowałam ich obojgu. Nie potrafiłam jednak z żadnym z nich się rozstać, nie zadając im przy tym bólu. Wiem, że to takie głupie i widzę to zbyt późno. Nawet nie wiesz, jak bardzo przykro jest mi z tego powodu.

    Przez koleją godzinę siedziałyśmy wspólnie przytulone, popłakując w swoje ramiona. Opowiedziałam jej o rozmowie z Louisem i o całej sytuacji z Collinem. Potem między nami panowała po prostu cisza. Wystarczyło nam nasze własne towarzystwo; słowa były w tym przypadku zbędne.

    Nie mogłam pogodzić się z tym, jak wszystko się zmieniło. Jak wiele straciłyśmy i że przez to już nic nigdy nie będzie takie samo.

2.

    Dwa dni później maszerowałyśmy z Domi przez ulice Los Angeles, popijając zimne koktajle, zakupione w przydrożnej budce. Krążyłyśmy po mieście bez żadnego konkretnego celu, po prostu łapiąc promienie słoneczne, które delikatnie ogrzewały naszą skórę.

    W pewnym momencie przechodziłyśmy obok tylnego wejścia do centrum handlowego i postanowiłyśmy zajść, aby zjeść coś w jednej z wielu restauracji, które znajdowały się w budynku.

    Kiedy tylko znalazłyśmy się w środku, od razu było wiadomo, że coś jest nie tak. Wokół nas było niewiele ludzi, jednak wyraźnie słyszałyśmy dochodzące skądś piski i krzyki. Zdziwione spojrzałyśmy na siebie i ruszyłyśmy w stronę, z której dobiegał hałas.

     W końcu wielki transparent uświadomił nas, co się dzieje. One Direction zorganizowało darmowe podpisywanie książek, płyt i innych najróżniejszych rzeczy, które przyniosły ze sobą fanki.

    Moje serce przyśpieszyło swoje tempo, kiedy uświadomiłam sobie, że Zayn znajduje się tak blisko mnie. Chciałam podbiec tam, przecisnąć się przez ten cały tłum i po prostu się do niego przytulić. Tylko o tym teraz marzyłam.

    Wiedziałam jednak, że nie jest to możliwe. Chłopak mnie nienawidził i prawdopodobnie to już nigdy nie ulegnie zmianie.

    Posłałam Domi spojrzenie, ta jednak wpatrywała się smutno w transparent, by zaraz chwycić mnie za rękę i pociągnąć w stronę podekscytowanego tłumu.

    - Chodź, znajdziemy wyjście i znikamy stąd – powiedziała, przeciskając się pomiędzy kolejnymi zapłakanymi dziewczynami.

    Rozglądałam się dookoła, obserwując reakcje fanek, kiedy nagle mój wzrok padł na długi stół, przy którym siedziała piątka chłopaków i stanęłam jak wryta.

    Wyglądał pięknie. Biała koszulka i jasna, dżinsowa kurtka kontrastowały z jego ciemną karnacją i postawionymi włosami. Uśmiechał się do jednej z fanek w swój magiczny sposób, a ja zapragnęłam, by chociaż przez chwilę raz jeszcze uśmiechnął się tak do mnie.

    Poczułam jak Domi mocniej ciągnie mnie za moją dłoń, jednak nie byłam w stanie się poruszyć. Czułam się sparaliżowana, trudno nawet było mi wziąć oddech. W moich oczach pojawiły się łzy i naprawdę musiałam walczyć sama ze sobą, aby nie wyciekły na moje policzki.

    Jego widok sprawił, że poczułam się jeszcze gorzej, a błąd, który popełniłam, przytłoczył mnie ze zdwojoną siłą. Coś we mnie pękło i nagle uświadomiłam sobie, jaka jest prawda.

    Byłam w nim zakochana.

    Byłam zakochana w jego oczach, w jego uśmiechu, w jego głosie, w jego słowach, czynach, w nim całym. To dlatego jego nieobecność sprawiała mi taki ból.

    - Marti, powinnyśmy stąd iść – usłyszałam głos przyjaciółki i poczułam się tak, jakby ktoś wyrwał mnie z głębokiego snu. – Niall patrzy w naszą stronę.

    Przeniosłam wzrok na Irlandczyka, który faktycznie patrzył prosto na nas, a po chwili nieśmiało machnął nam dłonią. Powiedział coś do dziewczyny, która akurat przed nim stała i wstał z miejsca, po czym zaczął przeciskać się za plecami reszty zespołu. Patrzyłam na to zdumiona, zastanawiając się, czy chłopak naprawdę chce do nas podejść. W pewnym momencie powstrzymał go jednak Paul, którego kiedyś nam przedstawili. Blondyn zaczął gestykulować, a jego twarz wykazywała niezadowolenie. W końcu jednak posłał mężczyźnie spojrzenie i wrócił na swoje miejsce, wcześniej jeszcze pochylając się nad Zaynem i szepcąc mu coś do ucha.

    W jednej chwili odskoczyłam w bok i ruszyłam w stronę wyjścia, pociągając za sobą Domi. Jeśli Niall powiedział Mulatowi, że mnie widział, chciałam uciec stąd jak najszybciej. Nie chciałam, aby Zayn znów patrzył na mnie z takim bólem i nienawiścią.

    Niestety, nie dane nam było pokonać zbyt dużej odległości, ponieważ niespodziewanie przed nami pojawiło się kilka dziewczyn, które zagrodziły nam drogę.

    - Hej, to wy jesteście tymi dziewczynami, z którymi ostatnio przyłapywano Zayna i Louisa, prawda? – powiedziała jedna z nich, przypatrując nam się uważnie. – Poznaję was ze zdjęć.

    Posłałam Domi niespokojne spojrzenie, które odwzajemniła, po czym ponownie przeniosłam wzrok na stojące przed nami fanki zespołu. Wysoka brunetka szeptała coś swojej koleżance na ucho, na co ta kiwała tylko głową. Nic nie mówiąc, chciałyśmy po prostu je minąć, jednak one przesunęły się równo z nami, ponownie zagradzając nam przejście.

    - Przepraszam, chciałybyśmy… - zaczęła Domi, jednak brunetka, która pierwsza się do nas odezwała przerwała jej, podchodząc kilka kroków bliżej.

    - Naprawdę radzę wam zostawić tych chłopaków w spokoju.

    Rozszerzyłam oczy, zdziwiona słowami dziewczyny. Nie za bardzo docierało do mnie to, co przed chwilą usłyszałam. I zdecydowanie była to jedna z najdziwniejszych scen, jakie kiedykolwiek przeżyłam.

    - Nie jesteście warte nawet ich jednego spojrzenia – kontynuowała brunetka, patrząc na nas nienawistnie. Domi chwyciła jej ramię i delikatnie pchnęła w bok, aby zrobić nam miejsce, jednak ta chwyciła moją przyjaciółkę za nadgarstek i potrząsnęła nią z całej siły. – Macie dać im święty spokój, bo inaczej was zabiję!

    - Drogie panie, nie wydaje mi się, aby kłótnie były konieczne.

    Odwróciłam się na pięcie, doskonale rozpoznając głos Liama. Zamarłam, widząc przed sobą wszystkich chłopaków z One Direction, którzy przypatrywali się nam uważnie. Dziewczyny, które nas zaatakowały, głośno zaczęły piszczeć i przekrzykiwać siebie nawzajem. Chwilę potem, cały tłum, który zgromadził się, aby zobaczyć swoich idoli, otoczył nas dookoła. Przez kilka pierwszych sekund panowała kompletna cisza, aż w końcu gromada rozszalałych fanek rzuciła się w naszą stronę, chcąc zrobić wszystko, aby znaleźć się jak najbliżej swoich idoli.

    Poczułam, jak ktoś ciągnie mnie za ramię, przeciskając się pomiędzy ludźmi. Miałam wrażenie, że czas nagle przyśpieszył. Najpierw byłam pomiędzy rozszalałym tłumem, by chwilę potem znaleźć się w samochodzie z przyciemnianymi szybami, siedząc obok Domi. Za kierownicą dostrzegłam Louisa, a zaraz obok niego Zayna. Chłopak patrzył przed siebie, mocno zaciskając wargi. Spojrzałam zdezorientowana na swoją przyjaciółkę, jednak na wzruszyła tylko ramionami i odwróciła wzrok.

    Czułam się tak, jakbym znalazła się w zupełnie innym świecie. W samochodzie panowała kompletna cisza, a ja nie wiedziałam, co to wszystko oznacza.

3.

♪ half a heart ♪

    Kiedy weszliśmy do domu zespołu, wciąż nikt nie odezwał się ani słowem. Nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć. Obecność Louisa i Zayna onieśmielała mnie, chociaż jeszcze nie tak dawno temu czułam się przy nich tak swobodnie. Wciąż jednak miałam w głowie moment, kiedy Tomlinson postanowił zakończyć naszą znajomość, a wszystko w relacjach Zayna i Martiny rozsypało się na drobne kawałeczki.

    Przeszliśmy do salonu, gdzie razem z przyjaciółką zajęłyśmy jedną z kanap, czując się jak w zupełnie obcym domu. Louis mruknął coś o herbacie i wyszedł do kuchni, natomiast Zayn zajął fotel naprzeciwko. Głucha cisza, która panowała wokół nas powoli doprowadzała nas do szału.

    - Będziecie mieli kłopoty – mruknęłam, a Mulat spojrzał na mnie uważnie. – Za to, że stamtąd uciekliście.

    Chłopak wzruszył tylko ramionami i znów zaczął przyglądać się swoim dłoniom. Westchnęłam cicho i zerknęłam na Marti, która ze łzami w oczach przyglądała się osobie, którą tak bardzo zraniła. Wiedziałam, że tego żałuje. Znałam ją i byłam pewna, że błąd, który popełniła, rozrywał ją od środka. Jako jej najlepsza przyjaciółka nie mogłam na to patrzeć i chciałam zrobić wszystko, aby jakoś jej pomóc.

    - Wiesz Zayn, nawet nie mogę sobie wyobrazić, jak bardzo zraniony teraz się czujesz – zaczęłam, a mój głos drżał od zdenerwowania. Malik spojrzał na mnie zdziwiony, a z boku poczułam lekkie uderzenie w ramię, które zapewniła mi Martina. – Marti popełniła najgłupszy błąd, jaki tylko mogła, to prawda. Ale zastanów się przez chwilę, co sam byś zrobił, gdybyś był na jej miejscu. To miały być po prostu zwykłe wakacje, Zayn. Po trzech miesiącach miałyśmy wrócić do domu i kontynuować nasze zwykłe życie. Stało się jednak tak, że na naszej drodze pojawiliście się wy i… wszystko się zmieniło. Nasze życie uległo diametralnej zmianie, bo miałyśmy okazję poznać kogoś takiego, jak ty i reszta zespołu. To było wspaniałe, ale żadna z nas nigdy nie pomyślałaby, że możecie zacząć znaczyć dla nas o wiele więcej, że mogłybyśmy… - przerwałam i zerknęłam na przyjaciółkę, która patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, po czym znów przeniosłam wzrok na Mulata. - … że mogłybyśmy się w was zakochać. To stało się tak nagle, tak nieprzewidywalnie… Wyobraź sobie, że jedziesz na wakacje kochając jedną osobę i nagle pojawia się ktoś, kto całkowicie to zmienia i sprawia, że twoje serce zaczyna zależeć do kogoś innego. Nigdy nie mógłbyś zrozumieć, jak to jest…

    Urwałam, kiedy zrozumiałam, że po moich policzkach płyną łzy. Zayn wciąż na mnie patrzył, jednak po wyrazie jego twarzy nie mogłam odczytać, o czym teraz myśli. Wzięłam głęboki wdech, wstałam z miejsca i zrobiłam krok w jego stronę.

    - Jeśli z twojej strony to już naprawdę koniec, proszę, po prostu każ nam stąd wyjść.

    Nie wiedziałam, jak postąpi chłopak. Modliłam się jednak w duchu, aby to, co powiedziałam, jakoś na niego wpłynęło.

    Mulat patrzył na mnie jeszcze przez chwilę, a potem powoli, delikatnie pokręcił przecząco głową. Odetchnęłam z ulgą i otarłam łzy z twarzy, podczas gdy chłopak przeniósł spojrzenie na Martinę. Od razu zrozumiałam, że to jest właśnie ten moment, kiedy zostaną podjęte najważniejsze decyzje.

    Mruknęłam ciche „przepraszam” i wyszłam z salonu, kierując się w stronę kuchni. Kiedy stanęłam w jej progu, dostrzegłam Louisa, który stał nad czterema filiżankami zalanej herbaty i wpatrywał się w nie ze spuszczoną głową, opierając dłonie na blacie.

    Jeśli mogłam naprawić jedne relacje, wiedziałam, że jest to ostatni moment, aby spróbować zrobić to samo w swoim życiu.

    Odchrząknęłam, na co szatyn gwałtownie odwrócił się w moją stronę. Kiedy dostrzegł, że to ja, nieśmiało wskazał na przygotowane napoje i już chciał coś powiedzieć, jednak szybko mu przerwałam.

    -  To prawda, że  w końcu będę musiała wrócić do domu – zaczęłam cicho, robiąc mały krok w jego stronę. – Rozumiem, czego się boisz. Ale jestem tu i teraz, i nigdzie się nie wybieram, Louis. Nie chcę pozwolić ci odejść, ponieważ…

    Nie dokończyłam, bojąc się, że to, co powiem, może jedynie przestraszyć chłopaka. Uważnie wpatrywałam się jednak w jego niebieskie oczy, mając nadzieję, że wszystko co do niego czuję, wyczyta z wyrazu mojej twarzy.

    I wtedy szatyn odbił się od blatu i kilkoma krokami dotarł do mnie, po czym chwycił moją twarz w dłonie i przycisnął swoje wargi do moich.

    W tym momencie poczułam, jak wielkie szczęście rozlewa się po całym moim ciele i wreszcie wiedziałam, że teraz może być już tylko lepiej.