12. Rozdział dwunasty - Ośmielam pozwolić sobie być twoją, twoją jedną jedyną, obiecuję, że jestem tego warta, więc chodź, daj mi szansę.

od aurotki: no i jestem! o wiele szybciej, niż ostatnio, mam nadzieję, że to dobrze. mam cholernego stresa z wiązku z dodaniem tego rozdziału, ale modlę się w duchu, aby nie wypadło tak źle.
powoli zliżamy się do końca, zostały może jeszcze trzy, cztery rozdziały i epilog. nie mogłabym jednak pożegnać się z naszymi bohaterami na zawsze, więc w planach mam napisanie drugiej części All Coming Back. już teraz zapraszam do obejrzenia zwiastuna, który wykonałam: TUTAJ. dajcie znak w komentarzach, czy wam się podoba.
nie przedłużając, zapraszam do czytania! x

♪ one and only ♪

 „Czy wiedząc, jak to wszystko się później potoczy, zdecydowałabym się na kroki, które wtedy podjęłam? Prawdopodobnie tak, ponieważ miłość, którą go obdarzyłam była tak silna, że nic nie było w stanie jej zakłócić. I jedyne, czego teraz żałuję, to fakt, że zbyt rzadko mówiłam mu, jak bardzo go kocham.”

    „Tego dnia, patrząc w jego ciemne tęczówki, wypełniał mnie strach. Strach przed tym, że mogłabym go stracić, bezpowrotnie. Bałam się momentu, w którym musiałabym się z Nim pożegnać. Strach przed tym, że już nigdy więcej nie miałabym poczuć jego ciepła był paraliżujący, jednak wydaje mi się, że był to także moment, w którym definitywnie się w nim zakochałam.”

1.

     Nieśmiało przypatrywałam się twarzy Zayna, starając się wyczytać z niej jakiekolwiek emocje. Między nami wciąż panowała uciążliwa cisza, której żadne z nas nie było w stanie przerwać.

    Chciałam, aby powiedział cokolwiek. Mógłby zacząć krzyczeć i patrzeć na mnie z nienawiścią, przez co bolałoby mnie serce; mógłby spokojnie, szeptem, odwracając wzrok powiedzieć mi, abym stąd wyszła i nigdy nie wracała. Cokolwiek, byleby tylko przerwać tą przerażającą ciszę.

    Kiedy nic nie wskazywało na to, aby Mulat miał odezwać się pierwszy, wzięłam głęboki wdech i postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Nie wiedziałam, co z tego wyniknie i czy nie będzie to ostatnia rozmowa z nim, jednak wiedziałam, że gdybym odpuściła, żałowałabym tego do końca życia.

    - Zayn, ja… naprawdę chciałabym wytłumaczyć ci to wszystko – zaczęłam, twardo skupiając spojrzenie na jego twarzy. Chłopak natomiast spuścił wzrok i zaczął przyglądać się swoim dłoniom. Westchnęłam i postanowiłam kontynuować. – Nie sądzę jednak, abym odnalazła do tego odpowiednie słowa. Popełniłam ogromny błąd i gdybym tylko mogła udowodnić ci jakoś, jak bardzo tego żałuję, zrobiłabym to w każdej chwili.

    Przerwałam i robiąc kilka kroków, znalazłam się tuż obok niego. Wciąż nie podniósł na mnie swojego wzroku, dostrzegłam jednak, jak mocno zaciska pięści. Powoli i delikatnie chwyciłam go za jedną z dłoni, na co drgnął nieznacznie i w końcu na mnie spojrzał. W jego ciemnych tęczówkach nie potrafiłam dostrzec niczego, co powiedziałoby mi, w jakiej jestem sytuacji; były zimne i niemal bezlitosne.

     Poczułam nieprzyjemne ukłucie w okolicach serca, jednak nie mogłam się teraz poddać. Delikatnie przejechałam kciukiem po jego dłoni, po czym mocniej ją ścisnęłam.

    - Jestem tu teraz, dla ciebie, Zayn – szepnęłam. – Pozwól mi być twoją. Daj mi szansę, abym mogła udowodnić, że na to zasługuję.

     W momencie, kiedy wypowiedziałam te słowa, całe zimno w jego spojrzeniu stopniało. Zamiast tego pojawiła się w nim iskierka, którą już kiedyś u niego widziałam, jednak wciąż nie potrafiłam jej zidentyfikować.

    Zayn delikatnie otulił swoją dłonią mój policzek, przyprawiając mnie o przyjemne dreszcze. Nie spodziewałam się, że aż tak brakuje mi jego dotyku. Chwilę potem jego kciuk przejechał po moich wargach, które rozwarły się lekko pod jego wpływem.

     Chłopak uśmiechnął się delikatnie i pochylił się w moją stronę, sprawiając, że moje serce przyśpieszyło rytm swojego bicia.

    - Byłbym największym idiotą, gdybym pozwolił ci odejść – mruknął cicho, jeszcze bardziej zbliżając swoją twarz do mojej. – Wierzę ci.

    Po tych słowach pocałował mnie, a dotyk jego ust sprawił, że zakręciło mi się w głowie. Był dla mnie niczym narkotyk, bez którego nie mogłabym przetrwać nawet dnia.

    Już po chwili oddałam pocałunek, który z każdą kolejną sekundą stawał się coraz bardziej zachłanny. Wplotłam place w jego gęste włosy i przysunęłam się jeszcze bliżej jego ciała. Chłopak złapał mnie za biodra i przycisnął do siebie, a przez pocałunek mogłam wyczuć, jak delikatnie się uśmiecha.

    Nawet nie wiem kiedy wspięliśmy się po schodach na wyższe piętro i znaleźliśmy się w jednym z pokoi, który prawdopodobnie należał do Zayna. Wystarczyło nam kilkanaście sekund, aby pozbyć się ubrań, które mieliśmy na sobie. Chłopak delikatnie ułożył mnie na łóżku, wciąż nie odrywając ode mnie swoich warg. Liczył się tylko on i jego dłonie, które błądziły po moim ciele – nie przejmowałam się tym, że na dole wciąż znajdują się Domi z Louisem, lub że reszta zespołu także może już wrócić. Teraz był tylko Zayn, który w tak krótkim czasie stał się dla mnie całym światem.

    Kiedy wszedł we mnie delikatnie, czułam się tak, jakby wszystko wokół eksplodowało w jednym momencie. Uczucie spokoju i ogromnej radości rozlało się po moim ciele, znajdując skupisko w sercu, które sprawiało wrażenie, jakby rozrosło się od nadmiaru pozytywnych emocji.

    Jego ruchy powoli stawały się coraz szybsze i sprawiały mi ogromną przyjemność. Błądziłam dłońmi po jego plecach, co jakiś czas mocniej wbijając paznokcie w jego skórę. Nasze oddechy stawały się coraz głośniejsze, a na ciele pojawiały się powoli kolejne kropelki potu.

    W pewnym momencie nasze spojrzenia spotkały się i znów dostrzegłam tę charakterystyczną iskierkę w jego pięknych tęczówkach. Tym razem nie miałam jednak problemu z jej odczytaniem, ponieważ czułam dokładnie to samo, co on.

    Zayn mnie kochał.

    A ja kochałam go równie mocno.

2.

    Powolnymi ruchami kreśliłam wzory na nagiej klatce piersiowej Zayna, uśmiechając się delikatnie pod nosem. Wtulałam się w jego bok, a on co jakiś czas całował mnie w czubek głowy, przyprawiając mnie o gęsią skórkę. Czułam się tak szczęśliwa, jak jeszcze nigdy w życiu; tak, jakbym w końcu odnalazła osobę, przy której jest moje miejsce, która jest mi przeznaczona, jakkolwiek głupio to brzmi.

     Moje życie znów stało się bajką, pięknym snem, chociaż jeszcze jakiś czas temu myślałam, że bezpowrotnie straciłam największe szczęście, jakie spotkało mnie w życiu. Teraz jednak to uczucie znów całkowicie mnie ogarnęło i dla kogoś mogło wydawać się to śmieszne, jednak cieszyłam się z mało przyjemnej sytuacji, która spotkała mnie w centrum handlowym. Dzięki tym dziewczynom dostałam szansę aby naprawić wszystko, co w jednej chwili zepsułam.

    Chcąc nie chcąc, do moich myśli wkradł się obraz Charliego, którego równie mocno zraniłam. Nie przestałam go kochać i zawsze będzie ważną częścią mojego życia, jednak wiedziałam, że teraz nie poczułabym się przy nim tak, jak czułam się przy Zaynie. Nie potrafiłam wyjaśnić tego nawet samej sobie, ale doskonale zdawałam sobie sprawę, przy kim moje serce zaczynało bić dwa razy mocniej.

    - O czym myślisz?

    Cichy głos Zayna wyrwał mnie z rozmyślań, jednak nie odpowiedziałam od razu. Nie chciałam psuć tej chwili wspomnieniami tego, co zdarzyło się kilka dni temu. Zdawałam sobie sprawę, że żadne z nas nie zapomni o tym tak szybko, miałam jednak nadzieję, że nie będziemy musieli więcej o tym rozmawiać.

    - Myślę o tym, jak bardzo jestem szczęśliwa – odpowiedziałam, nie do końca mijając się z prawdą. Uniosłam głowę i spojrzałam w jego czekoladowe, pełne ciepła spojrzenie. – I wdzięczna, za to, że mi wybaczyłeś.

    Usta Mulata wygięły się w uroczym uśmiechu, po czym mocniej przycisnął mnie do swojego ciała. Przez kolejne minuty leżeliśmy w ciszy, ciesząc się po prostu swoją obecnością.

    Dopiero jakiś czas później ubraliśmy się, doprowadziliśmy do porządku i trzymając się za ręce, zeszliśmy na dół. Mieliśmy zamiar zjeść coś razem na mieście, aby spędzić ze sobą jeszcze trochę wolnego czasu.

    Kiedy weszliśmy do salonu, dostrzegliśmy Domi i Louisa, drzemających razem na jednej kanapie. Uśmiechając się pod nosem, przeszliśmy cicho przez pomieszczenie i wyszliśmy na zewnątrz, od razu kierując się w stronę wyjścia z wielkiej posesji. Zayn ubrał okulary przeciwsłoneczne, które uprzednio zabrał z domu, po czym objął mnie ramieniem i uśmiechając się szeroko, pewnym krokiem ruszył przed siebie.

    Chwilę spędzone przy Mulacie dawały mi tak wiele szczęścia, że czasami wydawało się to aż nieprawdopodobne. Przez cały czas wspólnie żartowaliśmy, chłopak był miły i uroczy, z uśmiechem na twarzy zatrzymywał się i rozdawał autografy, kiedy jakaś fanka rozpoznała go na ulicy. Patrząc na niego widziałam ideał w najczystszej postaci i chociaż wiedziałam, że każdy posiada pewne wady, w tym momencie nie mogłam doszukać się w jego osobie ani jednej złej cechy.

    Słońce powoli chowało się za horyzontem, kiedy w końcu postanowiliśmy wrócić do domu. Przechodziliśmy właśnie obok jednego z wielu hoteli w mieście, trzymając się mocno za ręce i śmiejąc się z kolejnego żartu. Mieliśmy zamiar wrócić do rezydencji zespołu i namówić wszystkich do obejrzenia maratonu filmowego.

    - Widzę, że sielankowe życie wciąż trwa.

    Zatrzymaliśmy się gwałtownie, słysząc za sobą głos, który tak doskonale znałam. Powoli, ze strachem w oczach i szybko bijącym sercu odwróciłam się na pięcie, by spojrzeć prosto w ciemne oczy Charliego.

3.

    - Tak, ciociu, wszystko jest w porządku. Odezwiemy się z samego rana.

    Nacisnęłam czerwoną słuchawkę na klawiaturze telefonu, który dostałam od ciotki Adrianny, po tym, jak uszkodziłam swój, po czym rzuciłam go w kąt kanapy i powróciłam do całowania chłopaka, który zawładnął moim sercem. W końcu znów wszystko było tak, jak być powinno. Miałam przy sobie wspaniałą osobę i nie obchodziło mnie nic, co miało stać się później. Chciałam przeżyć z nim najlepsze chwile, nawet jeśli one miałyby trwać zbyt krótko.

    Głośne śmiechy dobiegające z korytarza zmusiły nas do oderwania się od siebie, co Louis skomentował przekleństwem, na co zachichotałam cicho. Wciąż wtulona w jego ciało, odchyliłam głowę, by dostrzec jak Liam, Niall oraz Harry wchodzą do pomieszczenia.

    - Tak myśleliśmy, że znajdziemy was tutaj. – Pierwszy odezwał się Irlandczyk, puszczając nam oko. – A gdzie drugie skowroneczki?

    Przewróciłam oczami, słysząc jego określenie. Wzruszyłam ramionami i odwróciłam głowę, po czym wtuliłam się w klatkę piersiową Louisa. Faktycznie nie miałam pojęcia, gdzie zniknęła moja przyjaciółka wraz z Zaynem. Nie chciałam się jednak o to martwić. Jeśli ich obydwoje nie było w domu, to mogłam jedynie sądzić, że udało im się dojść do porozumienia. A to sprawiało, że czułam się jeszcze bardziej szczęśliwa.

    Pół godziny później całą piątką siedzieliśmy przed telewizorem i rozmawialiśmy o minionym dniu. Okazało się, że ucieczka Zayna oraz Louisa z centrum handlowego mogła ponieść za sobą pewne konsekwencje, ale póki co zespół nie miał zamiaru się tym przejmować.

    Louis bawiąc się moimi włosami co chwila posyłał mi spojrzenia, od których po moim ciele przebiegały przyjemne dreszcze. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek mogłabym przyzwyczaić się do uczuć, które we mnie wzbudzał. Wiedziałam jednak, że są one dobre i jedyne, czego pragnęłam, to zatrzymać je na wieczność.

    Całe życie spędzone z Louisem Tomlinsonem wydawało się być dobrą perspektywą.

    W pewnym momencie szatyn nachylił się w moją stronę, tak, że jego usta znalazły się tuż koło mojego ucha.

    - Co powiesz na to, abyśmy się stąd ulotnili? – szepnął i złożył krótki pocałunek na mojej szyi, ponownie sprawiając, że przeszedł mnie paraliżujący dreszcz. – Teraz?

    Nieznacznie pokiwałam głową, starając się przywrócić bicie mojego serca do naturalnego stanu. Louis wstał z miejsca i chwycił moją rękę, po czym rzucając krótkie przeprosiny w stronę reszty chłopaków, wyprowadził mnie z pokoju. W ciszy nałożyliśmy buty i wyszliśmy z rezydencji, po czym skierowaliśmy się w stronę miasta.

    Słońce było już bardzo nisko, rzucając pomarańczowe światło na wszystko, co znajdowało się wokół nas. Przemierzałam kolejne ulice trzymając za rękę Louisa. Przez pewien czas między nami panowała cisza, ale była to dobra cisza, taka, która sprawia wrażenie jeszcze większej bliskości z drugą osobą.

    Co jakiś czas zerkałam na idącego obok chłopaka, uśmiechając się pod nosem. Miał naciągnięty na głowę kaptur od bluzy, jednak to nie przeszkadzało mi w dostrzeganiu spojrzenia, którym mnie obdarzał. Czułam się dzięki niemu tak, jak jeszcze nigdy wcześniej. Jak gdyby szczęście, którym mnie obdarzył, sprawiło, że stałam się inną osobą. Lepszą.

    W pewnym momencie, przechodząc przez raczej mało uczęszczaną uliczkę, Louis gwałtownie zatrzymał się przed barem, gdzie, jak głosiła niewielka tabliczka na drzwiach, tego wieczoru organizowane było karaoke.

    - Nawet o tym nie myśl – powiedziałam, ciągnąc go za rękę. – Dobrze wiesz, że wiele osób może cię tam rozpoznać i tyle ze wspólnie spędzonego wieczoru.

    Chłopak zaśmiał się cicho, po czym złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie, by zaraz złożyć pocałunek na czubku mojej głowy.

    - To raczej mało znany bar. – Jego głos brzmiał wesoło i przekonująco. – Wejdziemy tylko na chwilę, zaśpiewamy piosenkę i wyjdziemy, dobrze? Będzie fajnie, zobaczysz.

    Westchnęłam cicho i z rozbawieniem pokręciłam głową.

    - Niech ci będzie, ale zapomnij, że zaśpiewam z tobą.

    Kilka minut później siedziałam tuż przed samą sceną, na której Louis przygotowywał sobie mikrofon. W środku nie było zbyt wielu ludzi, lokal wydawał się być przeznaczony dla osób, które w tym mieście nie zarabiały dużo pieniędzy. Jednocześnie urządzony był przytulnie – z miękkimi, fioletowymi pufami i okrągłymi stoliczkami, na których paliły się świeczki, a w powietrzu można było wyczuć przyjemny, kwiatowy zapach.

    Kilka par, wieloosobowa rodzina i dwójka młodych dziewczyn przyglądała się Louisowi, który zasiadł na wysokim krzesełku i przyciągnął do siebie mikrofon. Chwilę później jego spojrzenie odnalazło mnie i wystarczyła chwila, bym zatopiła się w jego niebieskich tęczówkach.

    - Ten utwór chciałbym zadedykować osobie, która przyszła dziś tu ze mną. – Jego delikatny głos sprawił, że moje usta wygięły się w lekkim uśmiechu. – Jeszcze jakiś czas temu nie powiedziałbym, że na mojej drodze może stanąć ktoś, kto tak bardzo zawładnie moimi uczuciami. Ktoś, kto sprawi, że każdy kolejny dzień będzie lepszy od poprzedniego. Dzisiaj już wiem, że chciałbym dzielić z nią wszystkie najlepsze momenty mojego życia. Oddałem jej swoje serce i jedyne, czego teraz pragnę, to aby po prostu się nim zaopiekowała.

    Nawet nie wiem kiedy z moich oczu wypłynęły łzy wzruszenia. Z głośników zaczęła dobiegać spokojna muzyka, którą od razu rozpoznałam.

    „Little Things” w wykonaniu Louisa brzmiało cudownie, więc po chwili przymknęłam oczy, rozkoszując się jego subtelnym głosem. Wszystko wokół mnie jakby zniknęło; po prostu trwałam w tej chwili, czując, jak motyle w moim brzuchu rozkładają swe skrzydła i muskają całe moje wnętrze delikatnym uczuciem miłości.

    Nie potrzebowałam więcej dowodów. W jednej chwili moje uczucia stały się jasne i zrozumiałe.

    Byłam niezaprzeczalnie i nieodwołalnie zakochana w Louisie Tomlinsonie.