10. Rozdział dziesiąty - Starając się pomóc, zraniłam wszystkich innych, teraz czuję ciężar całego świata na moich barkach.

Od autorki: W końcu jestem. Strasznie długo i strasznie ciężko pisało mi się ten rozdział i nie jestem z niego zbyt zadowolona, ale jest. Tym razem dodałam dwa podkłady muzyczne, dzięki tym piosenkom jakoś udało mi się przebrnąć przez ten rozdział, więc chciałam się z Wami nimi podzielić. Mam nadzieję, że jakoś przełkniecie to, co powstało.
Chciałabym także strasznie podziękować osobie, która zgłosiła mój blog do "Blog miesiąca: Listopad", kimkolwiek jest. To naprawdę miłe uczucie. Możecie zagłosować TUTAJ, w sondzie po lewej stronie, z góry wielkie dziękuję! xx
Przypominam także o możliwości zadawania pytań bohaterom. W odpowiedniej zakładce możecie także zapoznać się z nową postacią.
A teraz zapraszam do czytania, trzymajcie się ciepło!

1.

♪ get it right ♪

     Kiedy wyjeżdżałam do Los Angeles, miałam zamiar jedynie przeżyć wspaniałe lato, z najlepszą przyjaciółką u boku. Niestety to, co miało być niesamowitym przeżyciem, zamieniło się w koszmar i jedyne, o czym marzyłam, to aby już nigdy nie czuć się tak, jak w tym momencie.

    Wiedziałam jednak, że wszystko jest tylko i wyłącznie moją winą. Popełniłam jeden z największych błędów w moim życiu, tracąc przy tym osoby, które kocham i na których mi zależy.

    Nigdy nie chciałam nikogo zranić. Łudziłam się, że postępując w odpowiedni sposób, ominę wszystkie niepotrzebne cierpienia. Jednak dopiero teraz widzę, jak egoistycznie postąpiłam. Żałowałam, że nie zauważyłam tego wcześniej. To wszystko co działo się wokół mnie spowodowało, że nie myślałam racjonalnie.

    A teraz już nic nie można było naprawić.

    Poczułam jak gromadzone w moich oczach łzy w końcu wypływają na policzki, przynosząc mi pewnego rodzaju ulgę. Dusiłam w sobie wszystkie uczucia i dopiero teraz pozwoliłam wypłynąć im na powierzchnię.

    Jedyne o czym teraz marzyłam, to schować się gdzieś, gdzie nikt mnie nie znajdzie. Skulić się w sobie i cierpieć tak jak jeszcze nigdy, bo to jedyne, na co teraz zasłużyłam.

    Przymykając oczy, pozwoliłam aby wspomnienia minionych wydarzeń wypełniły mój umysł, przynosząc przy tym ból w sercu.

    „Z przerażeniem w oczach patrzyłam, jak Zayn ubiera się w pośpiechu, nie posyłając mi ani jednego spojrzenia. Chciałam podejść do niego, zatrzymać i powiedzieć coś, co chociaż trochę poprawiłoby całą sytuację. Wiedziałam jednak, że to niemożliwe. Stałam więc dalej, z wielką gulą w gardle, nie mogąc wydobyć z siebie ani jednego dźwięku.

    Nie myślałam o Charliem, który stał obok mnie, przyglądając się temu wszystkiego smutno. Jedyne, co teraz zaprzątało mój umysł, to Zayn, którego zraniłam. Zayn, który chwilę temu patrzył na mnie z takim bólem. Zayn, którego straciłam.

    Kiedy Zayn bez słowa skierował się w kierunku wyjścia, czułam się tak, jakby ktoś bezustannie wbijał mi sztylet prosto w serce. Nie mogłam pozwolić mu odejść. Wiedziałam, że jeśli wyjdzie za drzwi, to będzie tak, jakby odszedł z mojego życia na zawsze.

    Gwałtownie złapałam go za ramię, kiedy ten przechodził obok mnie. Spojrzał na mnie i na widok cierpienia w jego oczach znów poczułam się tak, jakby zabrakło mi powietrza.

    - Zayn… - szepnęłam, desperacko starając się go zatrzymać. Przez chwilę wpatrywał się w moją twarz uważnie, jakby chciał zapamiętać każdy jej szczegół. Ale zaraz potem wyrwał rękę z mojego uścisku i ruszył przed siebie, zostawiając mnie z rozchodzącym się po całym ciele bólem.

    Kilka sekund po tym, jak wyszedł, do domu wpadła Domi, zatrzymując się gwałtownie na widok stojącego obok mnie Charliego. Zapanowała niezręczna cisza, jednak nikt nie miał odwagi jej przerwać.

    - Widziałam Zayna… - odezwała się w końcu Domi, patrząc na mnie uważnie.- Wszystko w porządku?

    Nie miałam odwagi na nią spojrzeć. Wiedziałam, że znienawidzi mnie, kiedy dowie się, jak ją okłamałam. Powoli, z każdą kolejną minutą, traciłam najważniejsze osoby w moim życiu.

    Nagle poczułam na swoim ramieniu mocny uścisk, więc odwróciłam głowę, by zatrzymać wzrok na Charliem. Nie był już smutny; w jego oczach wciąż można było dostrzec ból, jednak powoli został on zastąpiony przez złość. To sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej.

    - Chyba musimy porozmawiać, nie sądzisz?

    Lekko kiwnęłam głową i posłałam Domi przepraszające spojrzenie. Dziewczyna wydawała się zdezorientowana; najwyraźniej nie dotarło jeszcze do niej, co tak naprawdę się dzieje.

    Przeszłam do salonu, a każdy kolejny krok był dla mnie męczarnią. Bałam się stawić czoła temu, co za chwilę miało się zdarzyć. Wiedziałam jednak, że nie mam żadnego wyboru.

    Charlie usiadł obok mnie, czułam na sobie jego spojrzenie, jednak nie miałam odwagi na niego patrzeć. Z trudem powstrzymywałam łzy cisnące mi się do oczu. Tak bardzo żałowałam wszystkiego, co się zdarzyło.

    - Od jak dawna to trwa? – Usłyszałam Charliego i skuliłam się, słysząc przepełniony emocjami głos chłopaka. Doskonale wyczuwałam zarówno złość, jak i smutek, które go przepełniały. – Odpowiedz mi.

    - Od jakiegoś czasu… - szepnęłam i zebrałam się na odwagę, aby spojrzeć mu w twarz. Mulat jęknął cicho i przejechał dłonią po twarzy. – Charlie, tak bardzo mi przykro.

    - Przykro ci?! – Chłopak zerwał się z miejsca i stanął przede mną. – Myślałem, że mnie kochasz! Myślałem, że zależy ci na mnie! Tak bardzo nie chciałem, żebyś wyjeżdżała! Odsunęłaś się ode mnie, praktycznie ze mną nie rozmawiałaś! Przyjechałem tutaj, specjalnie dla ciebie, tylko po to, żeby dowiedzieć się, że mnie zdradziłaś! A ty mówisz, że ci przykro?! Nie mogę w to wszystko uwierzyć…

    Przy ostatnich wyrazach głos całkowicie mu się załamał i opadł na kanapę ze łzami w oczach. Nie mogłam na to patrzeć. Chciałam przysunąć się do niego i przytulić z całej siły. Chciałam go zapewnić, że jest dla mnie najważniejszy i że postaram się wszystko naprawić.

    Nie zrobiłam jednak tego. Nie powiedziałam ani jednego słowa, ponieważ wiedziałam, że cokolwiek teraz powiem, nie będzie to miało żadnego znaczenia.

    - Kochasz mnie?

    Milczałam, lustrując dokładnie jego przystojną twarz. Dopiero po chwili kiwnęłam głową. Charlie natychmiast przysiadł się bliżej mnie i chwycił moje dłonie, a ja zadrżałam pod jego dotykiem.

    - Ja też cię kocham, Marti – powiedział z zapałem. – Możemy to wszystko naprawić. Wróć teraz ze mną do domu. Znów możemy być razem szczęśliwi, zapomnijmy o tym, co się stało.

    Znieruchomiałam, słysząc jego słowa. Nie mogłam uwierzyć w to, co powiedział. Był tak wspaniałym człowiekiem… Zraniłam go, a on wciąż chciał dać nam szansę.

    Ale wtedy przed oczami stanął mi widok wychodzącego Zayna. Ból w jego oczach, który spowodowałam ja sama. Kolejne obrazy przewijały się przez moją głowę, każde wspomnienie dotyczące chłopaka.

    Nasze pierwsze spotkanie. Gala, na której tak dobrze czułam się dzięki niemu. Wszystko to, co do mnie mówił. Spacer w nocy i długa rozmowa u mnie w domu. To uczucie ciepła, kiedy obudziłam się przy jego boku. Wszystkie pocałunki. Jego umięśnione ciało pod moimi palcami…

    Pochyliłam się i złożyłam na ustach Charliego długi pocałunek. Chłopak wydawał się być zaskoczony, jednak zaraz objął mnie i przysunął bliżej siebie. Nie czekając na nic więcej, oderwałam się od niego i wyrwałam z jego uścisku.

    - Przepraszam Charlie – zaczęłam cicho, pozwalając słonym kroplom popłynąć mi po policzkach. – Kocham cię, ale nie mogę już dłużej z tobą być. Coś się zmieniło i ja… Po prostu Zayn stał się dla mnie zbyt ważny.

    Zapadła głucha cisza, w powietrzu doskonale można było wyczuć przepełniające je uczucie bólu, krzywdy, popełnionych błędów.

    Charlie powoli podniósł się z miejsca i bez słowa ruszył w kierunku wyjścia, odprowadzany moim wzrokiem. Zanim wyszedł jednak z pokoju, odwrócił się w moją stronę i dostrzegłam łzy, których nie mógł powstrzymać.

    - To jeszcze nie koniec, Marti – powiedział cicho. – Nie zrezygnowałem z nas.

    Po tych słowach wyszedł, zostawiając mnie samą. Tępo wpatrywałam się w przejście na przedpokój, starając się zrozumieć wszystko to, co zaszło. Czułam się pusta, pozbawiona jakichkolwiek emocji.

    Straciłam wszystko to, co kochałam. Na swoje własne życzenie.

    - Okłamałaś mnie.

    Spojrzałam na Domi, która stała w przejściu i patrzyła na mnie z niedowierzaniem. Chciałam już coś powiedzieć, jednak dziewczyna odwróciła się na pięcie i wyszła, a po chwili do moich uszu doleciał hałas zatrzaskujących się drzwi, prawdopodobnie od naszego wspólnego pokoju.

    Jedyne, czego pragnęłam w tym momencie, to zniknąć i już nigdy nie wrócić.”

    Westchnęłam i otarłam rękawem bluzy mokre policzki. Zaraz potem zaczęłam przerzucać piasek, na którym siedziałam przed domem, z ręki do ręki, przyglądając się małym drobinkom.

    Nagle usłyszałam głośne przekleństwo Domi, więc odwróciłam głowę aby sprawdzić, co się stało. Szatynka trzymała swój telefon przy uchu, najwyraźniej starając się do kogoś dodzwonić.

    W pewnym momencie wstała z łóżka i podeszła do rozsuniętych drzwi, po czym posłała mi wściekłe spojrzenie. Wciąż była na mnie zła za wszystko, co zrobiłam.

    - Louis w ogóle nie odbiera moich telefonów – warknęła. – Mam nadzieję, że nie przez ciebie i przez to, jak postąpiłaś.

    Po tych słowach odwróciła się i wyszła z pokoju, ponownie przykładając komórkę do ucha. W moich oczach zebrały się kolejne łzy; w jej głosie było tyle jadu i złości, że to aż przytłaczało.

    Naprawdę marzyłam o tym, aby cofnąć czas i naprawić wszystko, co zrobiłam.

2.

♪ make it without you ♪

    Zdenerwowana co chwila zerkałam na wyświetlacz telefonu, modląc się w duchu, aby Louis w końcu odebrał ode mnie, albo sam zadzwonił. Wiedziałam, że nie może być zajęty żadnymi wywiadami czy innymi sprawami związanymi z zespołem, ponieważ sam mówił mi, że tego dnia wszyscy razem odpoczywają w domu.

    Nie odezwał się do mnie od wczorajszego po południa, kiedy wszystko się skomplikowało. Podejrzewałam, że Zayn musiał opowiedzieć mu, co zrobiła Martina. Miałam tylko nadzieję, że nie jest z tego powodu zły na mnie.

   Nagle z komórki, którą trzymałam, dobiegł głośny dźwięk dzwonka, sprawiając, że o mało nie upuściłam urządzenia. Widząc na wyświetlaczu numer Louisa, bez zastanowienia nacisnęłam na zieloną słuchawkę.

    - Już myślałam, że nigdy nie zadzwonisz.

    Po drugiej stronie słuchawki przez chwilę panowała cisza, która nie wiedząc czemu sprawiła, że żołądek skręcił mi się ze zdenerwowania.

    - Przepraszam – odezwał się w końcu chłopak, jednak jego głos był jakiś cichy i pozbawiony emocji. – Musiałem przemyśleć niektóre sprawy.

    Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc o co dokładnie mu chodzi. Chciałam już coś powiedzieć, jednak szatyn kontynuował.

    - Domi, wiem, że mieliśmy się jutro spotkać, ale to chyba nie wypali – powiedział tak cicho, że musiałam wytężyć słuch, żeby zrozumieć, co mówi.

    Niestety,  jego słowa całkowicie mi się nie spodobały. Usiadłam na kanapę w salonie, w którym się znajdowałam, zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech.

    - Nie ma sprawy, możemy zobaczyć się następnego dnia – odparłam, siląc się na spokój. Starałam się sprawić, aby wyglądało tak, że wszystko jest jak w najlepszym porządku.

     Kolejna cisza ze strony chłopaka niestety boleśnie uświadamiała mi, że wcale tak nie jest.

    - Domi, przepraszam, ale myślę, że w ogóle nie powinniśmy się już spotykać – słowa chłopaka uderzały we mnie, przyprawiając o mdłości. – Za jakiś czas wrócisz do domu, nasze drogi się rozejdą i będzie tylko gorzej.

    Z trudem powstrzymywałam cisnące się do oczu łzy przed wypłynięciem na policzki. Zacisnęłam pięść na materiale moich spodni, starając się nie rozpłakać w słuchawkę.

    - Louis, jeśli chodzi o to, co zrobiła Marti, to naprawdę mi przykro, ale…

    - Tu nie chodzi tylko o to – przerwał mi. – Martina postąpiła okropnie, to fakt. Ale to mi tylko uświadomiło, że kiedy wrócisz do domu… Może tam też kogoś spotkasz. A ja nie chcę przez to przechodzić. Naprawdę mi przykro. Cześć.

    Rozłączył się, a ja przez jakiś czas wciąż trzymałam telefon przy uchu, wsłuchując się w sygnał przerwanego połączenia. Dopiero kiedy uświadomiłam sobie, co właśnie się stało, rzuciłam urządzeniem, które przeleciało przez pokój i odbiło się od ściany, a cała obudowa rozleciała się na kawałki.

    Nie przejmowałam się tym teraz. Jedyne, co wciąż krążyło mi po głowie, to słowa Louisa. Nie mogłam uwierzyć, że to wszystko się dzieje. Cała ta sytuacja z Martiną, Zaynem i Charliem i tak była już zbyt skomplikowana.

    To miały być po prostu wspaniałe wakacje. A wszystko tak bardzo się zmieniło. Nie chciałam tego przeżywać, jedyne, czego pragnęłam, to znów czuć się tak szczęśliwa, jak jeszcze kilkanaście godzin temu.  

    Nie powinnam tego robić, ale chcąc nie chcąc, za wszystko to winiłam Martinę. Gdyby nie jej kłamstwa, żadna z tych rzeczy nigdy nie miałaby miejsca. Wciąż spędzałybyśmy czas z najlepszymi osobami, jakie spotkałyśmy w swoim życiu.

    Z drugiej strony potrzebowałam teraz kogoś, z kim po prostu mogłabym porozmawiać, a miałam tylko Marti. Oczywiście mogłabym pójść do cioci Adrianny, ale to nie było to samo. Nie wiedziałam, czy mnie zrozumie, a poza tym nie chciałam zawracać jej głowy naszymi sprawami.

    Nagle do moich uszu doszedł dźwięk dzwonka do drzwi, więc powoli podniosłam się z miejsca i poszłam otworzyć.

    Na progu stał Puck, starszy brat Charliego. Najwyraźniej nie myliłam się, kiedy wydawało mi się, że to jego widziałam, wracając do domu z Louisem.

    - Co ty tu robisz? – spytałam niezbyt miło, unosząc do góry brwi. – Myślałam, że razem z Charliem wyjechaliście już z miasta.

    Chłopak bezczelnie przecisnął się obok mnie do środka i posłał mi szeroki uśmiech.

    - Charlie nie poddaje się tak łatwo, zapomniałaś? – powiedział, a jego uśmiech nie schodził mu z twarzy. – I ciebie też miło jest widzieć, Domi. Pomyślałem sobie, że skoro jestem już w tak pięknym mieście, potrzebuję kogoś, kto mnie oprowadzi. Co ty na to?

    Westchnęłam, słysząc propozycję Collina. Naprawdę nie miałam teraz ochoty wychodzić gdziekolwiek, a już szczególnie z nim. Nie darzyłam go zbyt wielką sympatią. Bywały dni, kiedy był naprawdę fajnym kolesiem, jednak wszystko zmieniło się, kiedy uznał, że jest we mnie zakochany i nie potrafił zrozumieć, że ja nie jestem w stanie odwzajemnić jego uczuć.

    - Jestem zmęczona i nie mam ochoty nigdzie wychodzić, Puck – odpowiedziałam i szerzej otworzyłam drzwi. – A teraz, proszę, idź już.

    Chłopak zmarszczył brwi i przyjrzał mi się uważnie. Uśmiech nie gościł już na jego twarzy, zamiast tego pojawił się delikatny grymas złości.

    - Szkoda – odparł w końcu. – Gdybyś zmieniła zdanie, po prostu do mnie zadzwoń.

    Po tych słowach wyszedł z domu, a ja z trzaskiem zamknęłam za nim drzwi. Oparłam się o nie i wzięłam kilka głębokich wdechów. Nie wiedząc czemu, poczułam lekkie wyrzuty sumienia, że tak potraktowałam chłopaka. Nie powinnam wyładowywać się na nim, skoro niczemu nie był winny.

    I naprawdę potrzebowałam teraz towarzystwa, a wiedziałam, że chłopak w jakiś sposób może sprawić, że na chwilę zapomnę o tym wszystkim, co dzieje się wokół mnie. Nawet jeśli nie potrafił zrozumieć kilku rzeczy, jedno musiałam przyznać – jego poczucie humoru potrafiło poprawić nastrój każdemu.

    Nie zastanawiając się dłużej, wzięłam jeszcze jeden głęboki wdech i wybiegłam z domu, z zamiarem zatrzymania chłopaka.

    Miałam tylko nadzieję, że nie będę tego żałowała.