08. Rozdział ósmy - I kiedy się uśmiechasz tym uśmiechem, świat staje do góry nogami.

Od aurotki: Jest wcześniej, niż powinien, ale Story Of My Life tak mnie natchnęło, że szybko go dokończyłam i postanowiłam dodać. Dzisiaj trochę romantycznie i na pewno podoba mi się bardziej niż poprzedni rozdział. A wy co sądzicie? Och i proszę, nie osądzajcie zbyt pochopnie Martiny. Miłego czytania!

1.

    Przeglądałam aktualne wpisy znajomych na twitterze, kiedy Martina weszła do pokoju w pidżamie i z kubkiem parującego napoju w dłoniach. Nie zaszczyciła mnie nawet spojrzeniem, przeszła jedynie przez pokój i wyszła przez szklane drzwi, po czym usiadła na piasku i popijając prawdopodobnie herbatę, wpatrywała się w przestrzeń.

    Westchnęłam cicho i pokręciłam głową. Od dwóch dni nie mogłam dojść z nią do porozumienia. Nie miała ochoty nigdzie wychodzić i wyraźnie zmuszała się do jakiejkolwiek rozmowy. Prosiła o kilka dni spokoju, więc postanowiłam go jej zagwarantować, chociaż przychodziło mi to z trudem.

    Zmiana w jej zachowaniu nastąpiła tego samego dnia, w którym poinformowała mnie, że postanowiła zakończyć wszystko z Charliem. Jej wiadomość była dla mnie szokiem i wciąż nie za bardzo potrafiłam w to uwierzyć. Martina tłumaczyła mi, iż nie chce zranić chłopaka ani oszukiwać go, skoro zdecydowanie coś działo się pomiędzy nią a Zaynem. Nie wiedziała, czy cokolwiek z tego wyniknie, ale nie mogła pozwolić, by któryś z nich cierpiał z jej powodu. Dlatego podjęła taką, a nie inną decyzję.

    Zadzwoniła do niego zaraz po naszej rozmowie, chcąc to wszystko mieć już za sobą. A potem zaczęło się jej przygnębienie. Widziałam, że rozstanie się z chłopakiem, którego przecież kochała źle na nią wpłynęło. Próbowałam przekonać ją do zmiany decyzji, jednak ta uparcie trwała przy swoim. Nic innego nie mogłam na to poradzić, dlatego postanowiłam zaakceptować rzeczywistość taką, jaka się stała.

    A to oznaczało, że Zayn Malik miał w pewnym momencie stanowić ważną część życia mojej przyjaciółki.

    W gruncie rzeczy, nie miałam nic przeciwko. Chociaż Charlie był moim przyjacielem, rozumiałam, dlaczego Martina dokonała takiego wyboru. Zayn posiadał w sobie pewien urok, któremu nie sposób było się oprzeć. Jego uśmiech przyciągał, a sama osobowość chłopaka sprawiała, że przebywanie w jego towarzystwie stawało się koniecznością.

    Z całym zespołem także nie widzieliśmy się od dwóch dni. Przez dziwny stan mojej przyjaciółki nie wychodziłyśmy z domu, a sami chłopacy także byli zajęci nagrywaniem nowego materiału w studiu. Z jednej strony był to pewien plus, gdyż Martina miała czas na otrząśnięcie się ze swojego transu. Miałam jedynie nadzieję, że nastąpi to w miarę szybko.

    Tęskniłam za piątką nowo poznanych chłopaków, nawet jeśli okres naszej rozłąki nie był długi. I chociaż przyznawałam to z bólem, nawet przed samą sobą, najbardziej tęskniłam za zawsze uśmiechniętym Louisem.

    Brakowało mi jego głosu, melodyjnego śmiechu, przeszywającego spojrzenia. Co chwila sięgałam po komórkę, aby sprawdzić czy nie dostałam od niego nowej wiadomości, którą przypadkiem mogłam przeoczyć. I chociaż wiedziałam, że napisze do mnie zaraz po pracy w studiu, życząc mi dobrej nocy, gdzieś w głębi siebie miałam cichą nadzieję, że doczekam się dźwięku przychodzącego sms-a nieco wcześniej.

    Byłam świadoma tego, że w moim sercu dzieje się coś dziwnego. Uczucie to wychodziło na wierzch z dnia na dzień coraz bardziej, wciąż jednak uparcie starałam się to zignorować i zepchnąć je daleko w głąb siebie. Z marnymi skutkami.

    Westchnęłam, odłożyłam laptopa na szafkę nocną i wstałam z miejsca, po czym na boso ruszyłam do kuchni, by zrobić sobie coś ciepłego do picia. Dochodziła godzina dziewiąta i wypadałoby zrobić jakieś śniadanie, jednak póki co nie miałam do tego najmniejszego zapału. Zagotowałam więc jedynie wodę i zalałam herbatę. Przy wyjściu z kuchni natknęłam się na ciotkę Adriannę, która w ręku trzymała poranną pocztę.

    - Wciąż w domu? – Zagadnęła kobieta, a ja wzruszyłam jedynie ramionami. Ciocia pokiwała ze zrozumieniem głową i podała mi dwie duże, beżowe koperty, zrobione z zapewne drogiego papieru. – Przyszło dzisiaj rano, jeden dla ciebie i jeden dla Martiny.

    Zdziwiona podziękowałam i ściskając mocno koperty wróciłam do pokoju. Odstawiłam kubek z herbatą i rozerwałam jedną z nich, zaadresowaną do mnie.

    Ze środka wyjęłam ozdobną kartkę, rozłożyłam ją i ogarnęłam wzrokiem jej zawartość. To, co na niej zobaczyłam zdecydowanie przewyższało moje oczekiwania.

   Było to zaproszenie na odbywającą się tego wieczoru galę, organizowaną przez wytwórnię muzyczną Syco, do której należeli One Direction. Impreza miała się odbyć w miejscu, którego nazwy kompletnie nie kojarzyłam, o godzinie dwudziestej. Należało się ubrać elegancko i gustownie. Zapewniony był także najlepszej jakości posiłek.

    Z tego, co wyczytałam, miałam być osobą towarzyszącą Louisa Tomlinsona.

    Przez chwilę kompletnie nie wiedziałam, co o tym wszystkim mam myśleć. To było niepojęte i zbyt nieprawdopodobne. Czułam się tak, jakby cała ta sytuacja działa się gdzieś poza mną, całkowicie w innej przestrzeni.

    Byłam pewna, że koperta zaadresowana do Martiny zawierała dokładnie to samo zaproszenie. Zmiany zachodziły jedynie w osobie, której dziewczyna miała być towarzyszką – dałabym sobie rękę uciąć, że będzie to Zayn.

    Chwyciłam zamkniętą kopertę i szybko podeszłam do przyjaciółki, siadając obok niej i wyciągając w jej stronę rękę, w której trzymałam zaproszeniem.

    - Co to jest? – spytała, patrząc na mnie z uniesionymi brwiami.

    Uśmiechnęłam się zawadiacko i zamachałam lekko dłonią, dając jej do zrozumienia, by sama się przekonała.

    - Myślę, że czekają nas dzisiaj porządne zakupy.

2.

   

    Po raz kolejny w przeciągu ostatnich dwóch minut spojrzałam na zegarek, z każdą chwilą denerwując się coraz bardziej. Louis i Zayn powinni być lada chwila, ale kompletnie nie czułam się gotowa na całe to wyjście. Przez chwilę zaczęłam nawet żałować, że wyraziłam na to zgodę. Nie potrafiłam jednak odmówić, kiedy kilka godzin po dostarczeniu zaproszeń Louis uparcie zachęcał mnie do pójścia wraz z nim.

    Przeklęłam w duchu te jego niebieskie oczy i uśmiech, którym nie mogłam się oprzeć. Zdecydowanie musiałam coś z tym zrobić. Nigdy się tak nie zachowywałam i nie mogłam pozwolić, by on jeden całkowicie to zmienił. 

    Raz jeszcze spojrzałam na swoje odbicie w dużym lustrze znajdującym się w naszym pokoju. Przejechałam dłońmi po czerwonym materiale sukienki, którą kupiłam dzisiaj podczas zakupów z Martiną. Była śliczna i pomimo tego, że wydałam na nią większość moich pieniędzy, nie żałowałam takiego wyboru.

    Sukienka nie posiadała ramiączek, a pod biustem ozdobiona była paskiem zrobionym z maleńkich diamencików. Przód sięgał nieco przed kolana, natomiast tył wydłużony był do samych kostek. Materiał był przewiewny i delikatny niczym aksamit. Była prosta, ale równocześnie piękna.

    Lekko pofalowane włosy, makijaż, czarne szpilki, srebrna bransoletka oraz czarna, nieduża kopertówka dopełniały mój strój, z którego byłam względnie zadowolona. Stwierdziłam, że idealnie pasuję na galę, gdzie gośćmi będą osoby sławne w branży muzycznej.

    - Dobrze wyglądam? – Nagle dobiegł mnie głos Martiny, więc odwróciłam się i spojrzałam na przyjaciółkę.

    Wyglądała zjawiskowo. Miała na sobie sięgającą do kolan miętową sukienkę, której ramiączka ozdobione były małymi brylancikami. Ładnie podkreślała talię dziewczyny i eksponowała długie nogi, na których widniały lekko beżowe, wysokie buty. Włosy falami opadały na ramiona, a makijaż podkreślał ciemne oczy dziewczyny. Delikatny, srebrny łańcuszek oraz bransoletka na przegubie dłoni idealnie pasowały do całego stroju.

    - Zayn padnie, kiedy cię zobaczy – powiedziałam, uśmiechając się szeroko. – Jego biedne, pyszne serce tego nie wytrzyma.

    Martina zaśmiała się cicho i pokręciła głową, po czym podeszła do lusterka i raz jeszcze sprawdziła, czy wszystko jest w porządku.

    - Czujesz się już lepiej? – spytałam, nie spuszczając wzroku z twarzy przyjaciółki. Zerknęła na mnie i lekko kiwnęła głową.

    - Lepiej – odparła, uśmiechając się delikatnie. – Teraz może być już tylko łatwiej.

    Ponownie przeniosła spojrzenie na lusterko, nieświadomie robiąc przy tym minę, którą doskonale znałam. Minę, która świadczyła o tym, że coś przede mną ukrywa.

     Już chciałam zadać kolejne pytanie, aby dowiedzieć się co to takiego, kiedy usłyszałam głośny dzwonek do drzwi. Westchnęłam i postanowiłam zostawić tą sprawę na później.

    Poczekałam aż Marti weźmie swoją kopertówkę i razem poszłyśmy do przedpokoju, gdzie ciotka Adrianna właśnie otwierała drzwi przybyłym gościom.

    Całą siłą woli musiałam postarać się, aby nie rozdziawić szeroko buzi. Wyglądali nieziemsko. Idealnie dopasowane garnitury dodawały im męskości i wiele uroku. Obydwaj mieli postawione na żel włosy, a na twarzy każdego gościł szeroki uśmiech.

    Nie mogłam oderwać od nich oczu i czułam się tak, jakby cały świat wokół mnie przestał istnieć. Pierwszy raz widziałam ich tak wystrojonych i musiałam przyznać, że był to naprawdę miły widok.

     Kilkanaście minut później, wchodziliśmy do sali bankietowej, tak pięknie wystrojonej, że poczułam się niemal tym przytłoczona. Środek sali przeznaczony był do tańca, natomiast po bokach znajdowały się przykryte białymi, aksamitnymi obrusami stoliki, z równie eleganckimi krzesełkami, na których stały już przystawki. Wspaniały, duży, diamentowy żyrandol oświetlał pomieszczenie, jak również wiele innych mniejszych światełek porozwieszanych nad jednym wielkim oknem, dającym wspaniały widok na panoramę Los Angeles.

    Niemal cały parkiet zajęty był przez najróżniejszych ludzi z branży muzycznej, eleganckich i gustownych, których widziałam po raz pierwszy w życiu. Czułam, jak ze stresu powoli zaczynają trząść mi się ręce.

    - Nie nadaję się do takich miejsc – mruknęłam, mocniej ściskając ramię Louisa, za które go trzymałam. – Mogę wrócić do domu?

    Spojrzałam za siebie, chcąc zobaczyć reakcję Marti, jednak nie było jej za mną. Rozejrzałam się dokoła i dostrzegłam ją przy jednym z stolików, już witającą się z resztą zespołu One Direction.

    Nagle Louis odwrócił mnie w swoją stronę i delikatnie się nachylił, posyłając mi przy tym uśmiech. O dziwo, od razu poczułam się nieco lepiej.

    - Dasz sobie radę, po prostu się rozluźnij – powiedział spokojnie, patrząc mi prosto w oczy. – Chodź, przywitamy się z chłopakami.

    Złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą w kierunku naszych przyjaciół. Przywitałam się z nimi uśmiechem, nie chcąc dać po sobie poznać, że czuję się nieswojo. Marti wydawała się bardziej rozluźniona, trzymając się wciąż blisko Zayna.

    - O północy przemawia Simon – zwrócił się do nas podekscytowany Niall. – Do tego czasu bawimy się ile chcemy!

    Po tych słowach odwrócił się i na jeden z przygotowanych talerzyków zaczął nakładać sobie jedzenie, co wywołało śmiech u wszystkich zgromadzonych.

   

♪ whenever you come around ♪

    Zaczęłam przypatrywać się przechodzącym obok nas ludziom, chcąc sprawdzić, czy znajduje się tu ktoś, kogo kojarzę z telewizji czy gazet. Niestety, póki co nie mogłam trafić na nikogo takiego.

    W tle puścili nieznaną mi, spokojną piosenkę i kilka par zaczynało już tańczyć na parkiecie. Obserwowałam ich z uśmiechem na twarzy.

    - Czy chciałaby pani ze mną zatańczyć? – Usłyszałam cichy szept Louisa nad moich uchem i odwróciłam się, po czym delikatnie kiwnęłam głową i odłożyłam kopertówkę na stolik, przy którym staliśmy.

    Ponownie chwycił moją dłoń i zaprowadził na środek parkietu. Jedną rękę położył na mojej talii, natomiast drugą złapał za moją prawą dłoń, unosząc je razem nieco wyżej. Zarzuciłam swoją drugą rękę na jego szyję, a chłopak przysunął mnie do siebie jeszcze bliżej.

    Tańczyliśmy w ciszy, powoli, do rytmu muzyki. Co jakiś czas Louis obracał mnie delikatnie, by po chwili znów przybliżyć nasze ciała. Przez ten czas wciąż nie spuszczaliśmy z siebie wzroku i z minuty na minutę rozluźniałam się coraz bardziej. Zapominałam o znajdujących się wokół nas ludziach. W tym momencie byliśmy tylko my dwoje.

    - Nie miałem jeszcze okazji ci tego powiedzieć – zaczął nagle chłopak, mocniej ściskając moją dłoń. – Wyglądasz naprawdę pięknie.

    Uśmiechnęłam się w podziękowaniu, czując jak moje serce zaczęło bić w oszalałym tempie. Jego słowa sprawiły, że poczułam się tak, jak jeszcze nigdy w życiu. I właśnie w tym momencie dotarło do mnie, że stał się on dla mnie kimś ważniejszym niż tylko przyjacielem.

    Chłopak objął dłonią moją twarz i delikatnie się nachylił, przyprawiając mnie tym samym o szybszy oddech.

    - Naprawdę cieszę się, że obrzuciłem cię wtedy tym błotem – szepnął, uśmiechając się delikatnie. – Teraz stałaś się dla mnie kimś naprawdę ważnym.

    Powoli zbliżał swoje usta do moich, patrząc na mnie uważnie, jakby pytał się o pozwolenie. W tym momencie już całkowicie zapomnieliśmy, że znajdujemy się w pomieszczeniu pełnym ludzi. Nasze twarze znajdowały się coraz bliżej siebie, kiedy nagle przerwał nam czyjś krzyk.

    - Louis!

    Oderwaliśmy się od siebie niczym oparzeni i momentalnie spojrzałam w bok, patrząc jak zbliża się do nas uśmiechnięty Niall. Zerknęłam na Louisa, na którego twarzy pojawił się grymas złości.

    - Przepraszam, że przeszkadzam, ale Liam cię szuka i…

    Przerwał, widząc minę Louisa, a ja nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu.

    - Tak… - mruknął zmieszany blondyn i powoli zaczął się wycofywać. – W każdym bądź razie mówi, że jesteś mu potrzebny.

    I już go nie było. Wciąż się uśmiechając, odwróciłam się do Louisa, który delikatnie przymknął oczy, najwyraźniej starając się uspokoić. Delikatnie musnęłam palcami jego policzek, sprawiając tym samym, że na mnie spojrzał.

    - Uśmiechnij się – powiedziałam, po czym delikatnie stanęłam na palcach i pocałowałam go w policzek. – Chodź, zobaczymy, co Liam chce od ciebie.

    Trzymając się za ręce, ruszyliśmy w kierunku stolików, a ja czułam się tak szczęśliwa, jak jeszcze nigdy w życiu.

3.

    Stałam na dużym balkonie, wychodzącym od sali bankietowej, z zachwytem przypatrując się panoramie miasta. Zayn obejmował mnie od tyłu, sprawiając, że czułam się rozluźniona i szczęśliwa. Wyraźnie czułam zapach jego perfum, a dłonie, które trzymał na mojej talii przyprawiały mnie o przyjemne ciepło rozchodzące się po moim ciele.

    Odkąd znaleźliśmy się na gali, czułam się naprawdę dobrze. Chociaż przez chwilę mogłam zapomnieć o tym, co zrobiłam i jak to na mnie wpływało.

    - Cieszę się, że zgodziłaś się przyjść tu dziś ze mną.

    Słysząc słowa Zayna, odwróciłam się do niego, po czym zaczęłam przyglądać się jego twarzy. On natomiast uważnie patrzył w moje oczy, jakby chcąc wyczytać z nich wszystkie moje myśli.

    W jednej sekundzie stało się to, na co chyba obydwoje czekaliśmy. Przekładając kopertówkę do lewej ręki, drugą ujęłam jego policzek, a on pochylił się, by złączyć nasze usta w pocałunku.

    Wtedy zrozumiałam, co tak naprawdę oznacza szczęście. Całując go, czułam się tak, jakbym narodziła się na nowo. Nic już nie miało znaczenia, liczył się tylko on, jego ciepły oddech, dłonie mocniej ściskające moją talię. Jedyne, czego pragnęłam, to aby na chwila nigdy się nie skończyła, abyśmy trwali w niej przez cały czas.

    Nigdy wcześniej nie czułam się tak wyjątkowo.

    W końcu oderwaliśmy się od siebie, oddychając szybko i czułam, jak moje serce mocno uderza o klatkę piersiową. Posłałam chłopakowi uśmiech, a ten raz jeszcze złożył pocałunek na moich wargach i mocno mnie przytulił.

    - Chciałbym, żeby tak było już zawsze – powiedział cicho, na co w moich oczach pojawiły się pierwsze krople łez. – Jesteś jedynym, czego brakuje mi teraz do szczęścia.

    W jednej chwili, wspaniałe uczucie, które się we mnie pojawiło, zostało zastąpione przez wyrzuty sumienia. Przytuliłam się do niego jeszcze mocniej i przymknęłam powieki, pozwalając jednej samotnej łzie wypłynąć na mój policzek. Otarłam ją szybko wierzchem dłoni, po czym wzięłam głęboki wdech, wciągając zapach perfum chłopaka i starając się uspokoić.

    Nagle poczułam, jak kopertówka którą trzymałam zaczyna delikatnie wibrować. Przeklęłam w myślach i odsunęłam się delikatnie od chłopaka, po czym przeprosiłam go na chwilę, wyciągając z torebeczki telefon. Zayn kiwnął lekko głową i czułam na sobie jego wzrok, kiedy odchodziłam na drugi koniec balkonu.

    Spojrzałam na wyświetlacz i żołądek wywinął mi koziołka, kiedy zobaczyłam na nim znajome imię. Wcisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam urządzenie do ucha.

    - Charlie, nie mogę teraz rozmawiać – powiedziałam szybko, zerkając delikatnie za ramię, czy Zayn się nie zbliża. – Oddzwonię do ciebie.

    - Ale kochanie, chciałem ci tylko powiedzieć…

    - Naprawdę, nie teraz, przepraszam – przerwałam mu i szybko się rozłączyłam, by zaraz wyłączyć telefon i schować go z powrotem.

    Wymusiłam na swojej twarzy uśmiech i ruszyłam w kierunku Zayna, którego spojrzenie przyprawiało mnie o delikatne dreszcze radości. Czekał mnie jeszcze długi wieczór, więc postanowiłam nie myśleć teraz o problemach i znów wtuliłam się w ciepłe ciało chłopaka, który w tak krótkim czasie zaczął znaczyć dla mnie tak wiele.