07. Rozdział siódmy - Decyzje, decyzje, decycje.

Spieprzyłam sprawę. Jest nieco krótszy od poprzednich i zdecydowanie mi się nie podoba. Ale nic więcej już z nim zrobić nie mogłam. Przepraszam.
Jak widzicie, blog ma nowy wygląd. Podoba się Wam? Za szablon wielkie podziękowania należą się Hindsight. Ja jestem naprawdę zadowolona.
Nie przedłużając, zapraszam do czytania... tego czegoś. xx

   1.

  

    Dokładnie dwa tygodnie po tym, jak Louis przyjechał po nas pod klub, w którym upiła się Martina, siedzieliśmy w wielkim domu sławnego zespołu i graliśmy w Playstation, śmiejąc się głośno.

    Od tamtego czasu, nasze życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni.  Gdyby ktoś kiedyś powiedział mi, że będę przyjaźniła się ze znanymi piosenkarzami, najzwyczajniej w świecie wyśmiałabym go prosto w twarz. Okazało się jednak, że wszystko może się zdarzyć, a życie dla każdego przygotowane ma niespodzianki. Uważałam, że jestem ogromną szczęściarą, gdyż to właśnie mnie przydarzyło się coś tak niesamowitego. I pomimo tego, że czasami po prostu siadałam i myślałam o tym, iż to tylko piękny sen, z każdym kolejnym dniem przyzwyczajałam się do takiego stanu rzeczy.

    Spędzaliśmy ze sobą dużo czasu, niemal każdą wolną chwilę. Oczywiście nie mogło ujść to uwadze wścibskim dziennikarzom, dlatego coraz więcej gazet rozpisywało się o naszych stosunkach i naprawdę dziwnie było widzieć swoje twarze na pierwszych stronach czasopism czy różnych stronach internetowych. To było coś zupełnie innego i potrzebowałam kilku dni, by ochłonąć po pierwszym zetknięciu się z moją osobą opisywaną w prasie. Razem z przyjaciółką starałyśmy się to jednak ignorować i zachowywać tak, jak gdyby nic takiego nigdy nie miało miejsca. Cały zespół pomagał nam w tym, sprawiając, że zapominaliśmy o całym tym zamieszaniu wokół naszych osób.

    Ciotka Adrianna także była bardzo przychylnie nastawiona do naszej znajomości, a także bardzo wyrozumiała, chociaż starałyśmy się nie przeginać w żadnym aspekcie. Gdy chciałyśmy wrócić do domu później, meldowałyśmy się kobiecie, co najwyraźniej jej odpowiadało. Ufała nam, z czego byłyśmy niezmiernie zadowolone.

    Z czystym sumieniem mogłam stwierdzić, że te wakacje były takie, jak wyobrażałyśmy je sobie przed przyjazdem do Los Angeles – najlepsze w całym naszym życiu.

    - Domi! – Z rozmyślań wyrwał mnie głośny krzyk, więc odwróciłam głowę by spojrzeć na Harry’ego, który patrzył na mnie z założonymi na piersi rękoma. – Zjadłaś wszystkie żelki?

    Pamiętam dzień, kiedy miałyśmy poznać resztę sławnego zespołu. To miało być coś innego, niż pierwsze spotkanie w miejskiej toalecie. Razem z Marti strasznie się denerwowałyśmy, jednak okazało się, że niepotrzebnie. Niall, Liam oraz Harry okazali się bardzo sympatycznymi chłopakami, skorymi do żartów i zabawy, ciągle uśmiechniętymi. Polubiłam ich od samego początku, a co najważniejsze – oni także polubili nas. Myślę, że można powiedzieć, iż staliśmy się przyjaciółmi.

    Posłałam chłopakowi szeroki uśmiech i wzruszyłam ramionami. Nic nie mogłam poradzić na to, że uwielbiałam gumowe słodkości. Ten pokręcił tylko głową i dosiadł się do Martiny, która starała się zabić zombie, którymi kierował Zayn. Nie szło jej to chyba najlepiej, ku uciesze mulata, więc Harry podpowiedział jej kilka rzeczy.

    Sama byłam zdziwiona takim zaangażowaniem mojej przyjaciółki. Do tej pory raczej nie była zwolenniczką takiego typu rozrywki. Kiedy jednak Zayn zaczął prosić ją o spróbowanie, chętnie się zgodziła. Pokręciłam głową, uśmiechając się pod nosem.

     Z Zaynem także wszystko było w jak najlepszym porządku. Odkąd przeprosił mnie kiedy spędzaliśmy czas w wesołym miasteczku, nie było między nami żadnej porządnej kłótni. Czasami sprzeczaliśmy się o jakieś drobnostki, jednak nie gniewaliśmy się na siebie długo. Z każdym kolejnym dniem nasze relacje po trochu się wzmacniały, z czego byłam naprawdę zadowolona.

    Rozejrzałam się dookoła, szukając wzrokiem Louisa, który miał przynieść coś do picia, a nie było go już dobre dziesięć minut. Wstałam z kanapy, którą zajmowałam i ruszyłam w stronę kuchni, gdzie miałam nadzieję znaleźć chłopaka. Wciąż nie mogłam przyzwyczaić się do ogromnej powierzchni domu, która nieco mnie przytłaczała.

    Louis znajdował się w pomieszczeniu kuchennym, stojąc do mnie tyłem i zawzięcie szukając czegoś w szafce nad jego głową. Dopiero po chwili zauważyłam, że na jasnej posadzce widnieją krople krwi, a po ręku chłopaka spływa jej cienka stróżka.

    - Coś ty sobie zrobił? – spytałam, na co chłopak podskoczył jak oparzony, uderzając przy tym głową w otwarte drzwiczki szafki. Zaklął głośno, rozmasowując sobie obolałe miejsce, a ja zaczęłam chichotać. – Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć.

    Odwrócił się w moją stronę i posłał mi uśmiech. Czerwona ciesz skapywała na ziemię, więc zniesmaczona zmarszczyłam nos. Podeszłam do szatyna i chwyciłam go za zranioną rękę. W przestrzeni pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym lewej ręki widniała długa, cienka rana, z której leciała krew.

    - Mogę wiedzieć, jak ty to zrobiłeś, zdolniacho?  

    Chłopak wzruszył ramionami i spuścił wzrok. Chciał wyrwać swoją dłoń, jednak przytrzymałam ją mocno.

    - Opakowanie z ciastkami za nic nie chciało się otworzyć, więc użyłem noża – odpowiedział i wskazał na blat, na którym leżało wymienione przez niego narzędzie i do połowy otwarta paczka pierników.

    Zaśmiałam się głośno, na co Louis posłał mi mordercze spojrzenie. Puściłam jego rękę i wciąż się uśmiechając, zajrzałam do szafki, którą wcześniej przeszukiwał szatyn. Dopiero po chwili znalazłam w niej apteczkę, z której wyjęłam chusteczki odkażające, kawałek gazy i plaster. Wróciłam do chłopaka, wyciągnęłam jedną chusteczkę, złapałam go za nadgarstek i przyłożyłam ją do rany.

    Louis syknął cicho, więc podniosłam lekko głowę, by posłać mu ironiczny uśmiech. Jego twarz znajdowała się jednak zbyt blisko mojej, co trochę mnie zdekoncentrowało. Patrzył na mnie swoimi niebieskimi oczami, w których znowu miałam ochotę zagłębić się na dłużej. Przez chwilę nie spuszczaliśmy z siebie wzroku, aż w końcu dotarło do mnie, że powinnam coś zrobić, a nie stać i po prostu się na niego patrzeć. Szybko wzięłam się w garść i uśmiechnęłam się delikatnie.

    - Nie bądź mięczakiem, Tomlinson – mruknęłam, po czym przyłożyłam do rany gazę i zakleiłam ją plastrem. – Do wesela się zagoi.

    Rozejrzałam się dookoła, zastanawiając się co zrobić z plamami krwi, które widniały na ziemi. Chwyciłam rolkę papieru kuchennego, który stał na blacie i oderwałam większy kawałek, lekko zamoczyłam go w wodzie i zaczęłam zmywać plamy z podłogi.

    - Nie musisz tego robić – usłyszałam głos Louisa, a zaraz potem jego ręka znalazła się na mojej, powstrzymując mnie od czynności, którą wykonywałam. Po dłoni przeszedł mnie prąd, więc szybko ją wyrwałam, po czym spojrzałam na kucającego obok mnie chłopaka.

    - To nic takiego – mruknęłam i wróciłam do wycierania podłogi. – Dokończ otwieranie ciastek, tylko proszę, tym razem nie odkrój sobie całej ręki.

    Chłopak prychnął cicho, jednak posłuchał mnie i już po chwili wychodził z pomieszczenia niosąc miskę pierników. Wyrzuciłam do kosza zmarnowany papier i umyłam ręce, po czym sama wróciłam do salonu.

    Przez kolejną godzinę marzyłam tylko o tym, by wrócić już do domu. Obserwowałam zachowania Martiny i Zayna, z minuty na minutę denerwując się coraz bardziej. Widziałam, jak ta dwójka zbliżała się do siebie, co nie wróżyło nic dobrego. W Nowym Jorku na dziewczynę wciąż czekał Charlie. Nie mogłam sobie wyobrazić sytuacji, że nie stanowili by pary. Nawet jeśli nowym partnerem mojej przyjaciółki miałby być sam Zayn Malik.

    - Wszystko w porządku?

    Wzdrygnęłam się, przestraszona nagłą obecnością drugiej osoby. Zerknęłam w bok i patrzyłam jak Louis przysiada się do mnie, po czym wskazuje głową na Zayna oraz Marti, którzy głośno żartowali między sobą.

    - Nie był taki przy żadnej dziewczynie odkąd rozszedł się z Perrie – powiedział, uśmiechając się szeroko. – Marti dobrze na niego działa. Byłaby z nich ładna para i…

    - Nie, nie byłaby – wtrąciłam, nieco zbyt ostrzej niż planowałam. Wstałam z kanapy i ruszyłam w stronę przyjaciółki. – Marti, musimy już iść.

    Blondynka spojrzała na mnie i delikatnie kiwnęła głową. Pożegnałam się ze wszystkimi, omijając wzrokiem Louisa i ruszyłam do przedpokoju, gdzie narzuciłam na siebie cienki sweterek, w którym przyszłam. Po chwili w holu pojawili się także Zayn i Martina.

    - Szkoda, że musicie już iść – powiedział mulat, a ja posłałam mu wymuszony uśmiech. – Widzimy się jutro, prawda?

    - Zobaczymy – odpowiedziałam szybko i otworzyłam frontowe drzwi, po czym wyszłam na zalany w słońcu wielki taras. Odwróciłam się jeszcze, by popędzić Martinę i wtedy zobaczyłam, jak Zayn nachyla się w jej stronę i daje jej buziaka, niemal w prawie sam kącik jej ust.

    Odetchnęłam głęboko i szybko ruszyłam przed siebie. Dopiero po chwili przyjaciółka dogoniła mnie, po czym złapała mnie w zagięcie łokcia.

    - A tobie co znowu się stało?

    - Nic – odpowiedziałam natychmiastowo, chociaż doskonale wiedziałam, że blondynka mi nie uwierzy. Kiedy zerknęłam na nią, unosiła wysoko swoje brwi. – Chodzi mi o to, że chyba zapomniałaś o niektórych sprawach. Charlie wciąż czeka na ciebie w domu, a jeśli masz zamiar bawić się w flirt z Zaynem, lepiej od razu zadzwoń do swojego chłopaka i z nim zerwij.

    Martina nie odezwała się już ani słowem.

2.

♪ chasing pavements ♪

    - To moja decyzja, co zrobię ze swoim życiem.

    Trzasnęłam drzwiami od naszego pokoju i obserwowałam jak Domi kładzie się na swoim łóżku i totalnie zaczyna mnie ignorować. Oczekiwałam od niej jakiejś odpowiedzi, chociaż doskonale zdawałam sobie sprawę, że jej nie dostanę.

    Nie rozumiałam powodu złości mojej przyjaciółki. Nie robiłam nic złego, więc nie uważałam, by było się czym przejmować. To, że miałam chłopaka, nie oznaczało, że nie mogłam mieć także przyjaciół.

    Wyciągnęłam z kieszeni swoich spodenek telefon, po czym opadłam na łóżko i wybrałam numer do Charliego. Obiecałam, że zadzwonię do niego jak tylko wrócimy do domu i miałam zamiar dotrzymać tej obietnicy.

    - Dzwonisz powiedzieć mu, że to koniec? – Spojrzałam na Domi, która przyglądała mi się z uniesionymi brwiami. Coraz bardziej zdenerwowana wzięłam głęboki wdech i położyłam telefon obok siebie.

    - Przesadzasz – powiedziałam, starając się, by mój głos był spokojny. – Nie mam zamiaru zrywać z Charliem tylko dlatego, że ty ubzdurałaś sobie pewne rzeczy.

    - Widziałam ciebie i Zayna, dobrze? – W głosie dziewczyny zdecydowanie było słychać złość. – Każdy was widział. Nie wiem, co myślicie sobie w tych waszych głowach, ale zastanów się nad tym i podejmij decyzję, zanim któreś z was będzie porządnie cierpiało.

    Przez chwilę patrzyłam na swoją przyjaciółkę, po czym zerwałam się z miejsca i nie mówiąc ani słowa przeszłam przez szklane drzwi prosto na plażę. Zdjęłam z nóg buty, które postawiłam przed domem i szybkim krokiem ruszyłam w stronę wybrzeża.

     Chłodna woda, która po chwili oblała moje stopy, sprawiła, że nieco otrzeźwiałam i zastanowiłam się nad słowami Domi. Nie chciałam, aby miała rację. Ale teraz ogarnęło mnie dziwne uczucie, którego za wszelką cenę chciałam się z siebie wyzbyć.

    Ruszyłam brzegiem oceanu, obserwując mewy latające nisko nad wodą. Wokół nie było nikogo, tylko ja i moje myśli.

    Kochałam Charliego i wiedziałam, że to nie zmieni się po prostu z dnia na dzień. Był ze mną od tak dawna, zawsze kiedy go potrzebowałam, że nie wyobrażałam sobie, że mogłoby zabraknąć go w moim życiu. Był nie tylko moim chłopakiem, ale także jednym z najlepszych przyjaciół. Dopełnialiśmy się, niczym dwie przysłowiowe połówki jabłka i zawsze uważałam to za coś pięknego. Nigdy nie zastanawiałam się, jak to będzie bez niego.

    Aż do teraz. Aż do tych jednych wakacji, które stały się najlepszymi jak do tej pory. Poznanie członków One Direction zdecydowanie coś zmieniło i nie mogłam temu zaprzeczyć. Spędzaliśmy z nimi dużo czasu, a już szczególnie często koło mojego boku znajdował się Zayn.

    Lubiłam go. Lubiłam sposób, w jaki na mnie patrzył. Lubiłam, jak się uśmiechał, lubiłam słuchać jego głosu. Po prostu lubiłam spędzać czas w jego towarzystwie. Nie zdawałam sobie z tego sprawy aż do tego momentu.

    Zayn powoli stawał się kimś ważnym w moim życiu, nie wiedziałam jednak, czy każdemu z nas wyjdzie to na dobre. Czułam, że pewna część mnie chce tego.  Że po każdym kolejnym spotkaniu potrzebuję go coraz bardziej.

    Cofnęłam się myślami do ostatnich dwóch tygodni, które spędziliśmy w towarzystwie chłopaków. Bez wątpienia najlepiej dogadywałam się z mulatem. Za każdym razem gdy znikał mi z pola widzenia, czułam się nieswojo, chciałam, by znów stanął obok mnie.

    Czy możliwe, że powoli mogłam się w nim zakochiwać?

    Nie. Kochałam Charliego. Byłam tego pewna.

    A co, jeśli byłam w stanie pokochać dwie osoby jednocześnie?

    Tak nie mogło się zdarzyć. Musiałam wybrać jednego z nich.

    Schyliłam się i podniosłam kamyk leżący na piasku po czym z całej siły rzuciłam nim przed siebie. Ogarnęła mnie złość, niepewność. Byłam rozdarta i kompletnie nie wiedziałam, co zrobić. Musiałam znaleźć sposób, aby ulokować swoje uczucia. Aby podjąć odpowiednią decyzję.

    I wtedy przed oczami stanęła mi sylwetka Zayna, tak wyraźna, jakby znajdował się tuż obok mnie. Jego gęste, ciemne włosy. Czekoladowe tęczówki i przepiękny, szeroki uśmiech. Umięśnione ramiona i duże, bezpieczne dłonie.

    Zaczęłam płakać. Łzy spływały mi po policzkach, sprawiając, że czułam się jeszcze gorzej. Chciało mi się krzyczeć, wyrzucić z siebie wszystkie te emocje.

    Nie mogłam tak zranić Charliego. Był dla mnie zbyt ważny i nie mogłam sprawić, by cierpiał z mojego powodu.

    Na dworze robiło się już ciemno, kiedy wróciłam do domu. Stanęłam w progu drzwi naszego pokoju, patrząc jak Domi wyjmuje z uszu słuchawki i spogląda na mnie ze zmarszczonymi brwiami.

    - Miałaś rację, Domi – szepnęłam, ocierając łzy z policzków. – Ale podjęłam już decyzję.

    Decyzję, która odtąd miała zmienić wszystko.