06. Rozdział szósty - Bajka, w której chciałam żyć wiecznie.

Od autorki: Witam wszystkich z nowym rozdziałem. Jest o wiele szybciej, niż się spodziewałam. Moja wena jednak mnie rozpieszcza, tak więc możemy tylko się cieszyć.
Mam nadzieję, że rozdział przypadnie Wam do gustu. Pozdrawiam i życzę miłego czytania. xoxo
ps: przypominam o możliwości zadawania pytań bohaterom!

1.

    To, co wydarzyło się po naszym powrocie do domu, zdecydowanie można było nazwać istnym szaleństwem. Dochodziła godzina ósma, kiedy Louis z wielką chęcią nas odwiózł, chcąc przy okazji zabrać bluzę Zayna. Niestety, nikt nie spodziewał się tego, co stało się zaraz po przekroczeniu progu domu.

    Ciotka Adrianna czekała na nas już na korytarzu, z rękoma podpartymi na biodrach i surową miną. Najwyraźniej musiała zauważyć nas przez okno w kuchni, kiedy wysiadałyśmy z samochodu.

    Jej krzyk rozniósł się po całym mieszkaniu, przyprawiając mnie o gęsią skórkę. Była naprawdę wściekła i było widać to w jej oczach, a także ogólnym zachowaniu. Wymachiwała rękoma na wszystkie strony, a raz nawet zdarzyło jej się tupnąć nogą. Wykrzykiwała ciągle to samo – czy zdawałyśmy sobie sprawę, jak się zdenerwowała, kiedy rano nie zastała nas w naszych łóżkach, czy nie po to mamy komórki, aby można było do niej zadzwonić i gdzie podziewałyśmy się całą noc.

    Stałam ze spuszczonym wzrokiem, czując, jak z każdym kolejnym słowem kobiety rumienię się coraz bardziej. Czułam się winna całej tej sytuacji. Gdybym tak bardzo nie upiła się poprzedniego wieczoru, nie miałybyśmy żadnych problemów. A naprawdę nie chciałam zawieść cioci Domi. Przygarnęła nas na tak długi okres czasu i nie chciałam stracić zaufania w jej oczach.

    Poczułam jak ktoś ciągnie mnie za ramię, więc delikatnie odwróciłam głowę i dostrzegłam Louisa, który przypatrywał się mi z rozbawieniem na twarzy.

    - Przyjadę po rzeczy Zayna później – szepnął, a ja posłałam mu przepraszające spojrzenie. – O ile przeżyjecie.

    Chłopak wykorzystał moment, w którym Adrianna nabierała powietrza, mruknął ciche „Do widzenia” i wycofał się za drzwi, które zamknął za sobą najciszej, jak tylko się dało. Wzięłam głęboki wdech i ponownie spojrzałam na kobietę. Trochę się już uspokoiła, jednak w jej oczach wciąż można było dostrzec rozczarowanie. Kazała nam iść do swojego pokoju i przygotować się do śniadania.

   Żadna z nas nie odezwała się ani słowem, nawet wtedy, kiedy znalazłyśmy się już w pomieszczeniu, które zajmowałyśmy. Domi od razu rzuciła się w stronę łazienki, z zamiarem wzięcia porządnego prysznicu. Nie mając innego wyboru musiałam poczekać na swoją kolej.

    Opadłam na łóżko, zaplotłam ręce za głową i zaczęłam wpatrywać się w sufit. Obrazy ostatnich wydarzeń powoli przewijały się przez moją głowę. Niewiele pamiętałam z tego, co działo się w klubie. Najbardziej ostre wspomnienia dotyczyły spaceru z Louisem po ich wielkiej posiadłości. Naprawdę dobrze się wtedy bawiłam. Musiałam przyznać, że cieszyłam się, iż chłopak nie zabrał bluzy tego ranka. Był to kolejny pretekst do spotkania się z nim, jeśli tylko ciocia Adrianna pozwoli wyjść nam z domu.

    Nagle usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości, więc niechętnie podniosłam się z łóżka i sięgnęłam po torbę Domi, którą dziewczyna bezwiednie rzuciła na ziemię. Znalazłam w niej swój telefon, odblokowałam ekran i ziewając szeroko odczytałam wiadomość.

    Od: Charlie.

    Wszystko w porządku, kochanie? Nie mogę się do ciebie dodzwonić.

    W tym samym momencie dopadły mnie ogromne wyrzuty sumienia. Faktycznie, chłopak pozostawił po sobie kilkanaście nieodebranych połączeń. Nie chciałam, aby pomyślał, że wyjazd do Los Angeles sprawił, że przestałam się nim interesować. Tęskniłam za nim naprawdę bardzo mocno i chciałam opowiedzieć mu o wszystkim jak najszybciej.

    - Łazienka jest do twojej dyspozycji – doszedł mnie cichy głos Domi, która stała już przy szafie w poszukiwaniu świeżych ubrań. – Ale lepiej się pośpiesz.

    Westchnęłam cicho i czym prędzej odpisałam na wiadomość mojego chłopaka.

    Do: Charlie.

    Przepraszam, nie słyszałam telefonu. Muszę ci wiele opowiedzieć, ale nie mogę teraz rozmawiać. Odezwę się jak tylko będę miała chwilę. Kocham cię! Xx

    Rzuciłam telefon na łóżko, wyjęłam z szafy czystą bieliznę, czarne spodenki i jasno różową koszulę, po czym szurając nogami udałam się do łazienki.

    Stałam pod wodą już dobre piętnaście minut, kiedy usłyszałam krzyk Domi, proszący abym się pośpieszyła. Niechętnie wyszłam więc z kabiny i ślamazarnymi ruchami dokończyłam poranną toaletę.

    Domi czekała na mnie stojąc przy szklanych drzwiach z wyjściem na plażę i założonymi na piersi rękami wpatrując się w falujący ocean. Cichym krząknięciem dałam jej znać, że możemy już iść, więc odbiła się od framugi i ruszyła w stronę kuchni.

    Ciotka Adrianna siedziała przy stole i dopijała swoją poranną kawę. Nie posłała nam ani jednego spojrzenia i w pomieszczeniu zdecydowanie było czuć napiętą atmosferę.

    Usiadłyśmy przy stole i zabrałyśmy się za jedzenie kanapek, które przygotowała kobieta. Pomyślałam, że to naprawdę wspaniała osoba. Pomimo tego, że była na nas wściekła, specjalnie dla nas zrobiła posiłek, chociaż wcale nie musiała.

    - Ciociu, naprawdę nam przykro – zaczęła nagle Domi, wpatrując się w kromkę leżącą na jej talerzu.

    Blondynka w końcu na nas spojrzała i delikatnie się uśmiechnęła. Wiedziałam, że właśnie nadszedł koniec burzy.

    - Nie gniewam się, dziewczynki – powiedziała w końcu, wstając od stołu. – Po prostu nie róbcie tego więcej.

    Zgodnie pokiwałyśmy głowami i odprowadziłyśmy wzrokiem wychodzącą z kuchni kobietę. Dopiero potem spojrzałyśmy na siebie i szeroko się uśmiechnęłyśmy. Domi wystawiła rękę, więc przybiłam jej piątkę i zaraz zabrałam się za konsumowanie śniadania. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo byłam głodna, więc kanapki okazały się najlepszym posiłkiem, jaki kiedykolwiek jadłam.

   Nagle usłyszałam jak Domi zachłosta się powietrzem, a chwilę potem doszedł do mnie jej głośny kaszel. Spojrzałam na nią zdziwiona; machała rękoma, w jednej z nich trzymając swój telefon, i starała się opanować napad. Z oczu ciekły jej łzy i wyglądała naprawdę zabawnie, więc zaczęłam się śmiać, w tym samym momencie pukając ją delikatnie po plecach. Po chwili dziewczyna przestała się krztusić i posłała mi pełne podekscytowania spojrzenie.

    -  Louis przysłał wiadomość – powiedziała piskliwie, na co pokręciłam jedynie głową. Przyjaciółka spojrzała na mnie jak na wariatkę. – Może trochę entuzjazmu, dobrze? Nie codziennie się zdarza, że sławny piosenkarz do nas pisze! Powinnaś skakać z radości razem ze mną i…

    - Powiesz mi w końcu, czego dotyczy wiadomość, czy nie? – przerwałam jej, tym samym narażając się na jej groźne spojrzenie.

    - Chciałby odzyskać rzeczy Zayna, jednak przyjazd do nas nie wydaje mu się najlepszym pomysłem, bo boi się, że ciotka Adrianna o wszystko go oskarży… - Przerwała nagle, wpatrując się w ekran z dziwną miną. – Zabawne, prawda? Przecież to nie jego wina. W każdym bądź razie pyta się, czy wiemy gdzie stacjonuje wesołe miasteczko i czy mogłybyśmy spotkać się tam z nimi za godzinę.

    - Z nimi?

    Domi wzruszyła jedynie ramionami.

    - Zayn pewnie też tam będzie. W końcu to do niego należy bluza – odparła i spojrzała na mnie z pytaniem wymalowanym na twarzy.

    Kiwnęłam jedynie głową i obserwowałam, jak dziewczyna odpisuje chłopakowi. Była podekscytowana niemal tak samo jak dziecko dostające nową zabawkę. Rozumiałam ją jednak, gdyż sama cieszyłam się na to spotkanie. Co prawda zaraz po śniadaniu miałam zamiar zadzwonić do Charliego i spędzić na rozmowie z nim trochę czasu, jednak uznałam, że równie dobrze mogę przełożyć to na wieczór.

    Popijając ciepłą herbatę myślałam o tym, jak rozpoczęły się nasze wakacje. To dopiero czwarty dzień naszego pobytu w Los Angeles, a już zdarzyło się tyle niewiarygodnych rzeczy. Wciąż nie mogę uwierzyć, że przytrafiły się one właśnie mnie i mojej najlepszej przyjaciółce. I o ile na samym początku to wydawało się zbyt niemożliwe, o ile teraz miałam nadzieję, że nigdy się nie skończy. Niczym bajka, w której chciałam żyć wiecznie.

2.

♪ one thing ♪

    Maszerowałyśmy przez plażę w kierunku ogromnego mola, na którym znajdowało się wesołe miasteczko. Nie było to daleko od naszego domu, jednak i tak musiałyśmy wyjść pół godziny przed wyznaczonym czasem spotkania.

    Marti trzymała w ręku bluzę Zayna, w której kieszeni schowany był także jego telefon. Osobiście nie mogłam doczekać się spotkania z chłopakami, nawet jeśli mulat znów miałby być niemiły. Wystarczyło mi to, że z Louisem można było jak najbardziej się dogadać.

    W końcu naszym oczom ukazał się dosyć niesamowity widok. Płynąca z głośników muzyka mieszała się z gwarem ludzi, którzy wypróbowywali najróżniejsze atrakcje parku rozrywki – szybko pędzące kolejki, wirujące na wszystkie strony maszyny, które wznosiły się na sporą wysokość, domy strachów i inne temu podobne rzeczy. Gdzieniegdzie stały budki z watą cukrową lub jedzeniem na wynos. Kolejki do kas były ogromne, a ludzi wciąż przybywało, więc naprawdę nie miałam pojęcia, jak w tym tłumie znaleźć dwójkę chłopaków. Dziwiłam się także, że na miejsce spotkania wybrali tak zatłoczone miejsce. Podejrzewałam, że chociaż połowa wszystkich korzystających z atrakcji rozpozna w nich sławnych piosenkarzy.

    - Znajdziemy Louisa i Zayna, oddamy im bluzę i wracamy do domu, tak? – zwróciłam się w kierunku przyjaciółki, która z zaciekawieniem rozglądała się dookoła. Kiwnęła jedynie głową, jednak po jej minie mogłam stwierdzić, że nie za bardzo rozumiała to, co do niej powiedziałam. – Mówię serio, Marti. Nie chcę znowu narażać się ciotce.

    Kolejne dziesięć minut zajęło nam szukanie chłopaków, niestety bez żadnego skutku. Kiedy myślałyśmy już, że nic z tego nie będzie, usłyszałyśmy znajome głosy wołające nas po imieniu. Natychmiastowo odwróciłyśmy się za siebie, dostrzegając zarówno Louisa jak i Zayna, zmierzających w naszą stronę z uśmiechami na twarzach.

    - Przepraszamy za spóźnienie – powiedział radośnie Louis, kiedy podeszli już bliżej. – I jak poszło z waszą ciocią?

    Po obydwu nie było widać, że przez ostatnią noc mało co spali. Wyglądali tak, jakby dopiero co wyszli z planu reklamy bardzo drogiego produktu. Wrażenie to potęgował fakt, że byli podobnie uczesani oraz ubrani. Włosy Louisa nie stały już na wszystkie strony, były za to postawione do góry, prawie tak samo jak u Zayna. Obydwoje mieli na sobie białe koszulki i jasne dżinsy.

     - Nie jest tak źle, jakby się wydawało – odpowiedziałam i przeniosłam wzrok na mulata. – Przyniosłyśmy twoje rzeczy.

     Martina podała mu jego bluzę, uśmiechając się przy tym delikatnie. Chłopak odwzajemnił uśmiech i wziął swoje rzeczy, w podziękowaniu kiwając głową.

    - Będziemy musiały już lecieć – odezwała się moja przyjaciółka. – Jeszcze raz przepraszamy za kłopoty i dziękujemy za pomoc.

    Machnęłam im ręką i odwróciłam się na pięcie z zamiarem ruszenia w drogę powrotną do domu. Żałowałam, że nie możemy zostać trochę dłużej, ale naprawdę nie chciałam, by ciocia miała powody do zdenerwowania. Nawet jeśli złość za nocny wybryk już jej przeszła, znałam ją na tyle by wiedzieć, że powinnyśmy zrobić chociaż jeden dzień przerwy od jakichkolwiek wyjść.

    Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie za ramię i odwraca w swoją stronę. Zdziwiona spojrzałam na Louisa, który patrzył na mnie ze zmarszczonymi brwiami.

    - Jak to będziecie musiały już lecieć? – spytał. – Nie zostaniecie nawet na trochę?

    Spojrzałam na Marti, która znów stanęła obok mnie i teraz uważnie mi się przyglądała. Wzruszyła ramionami i zwróciła się do Louisa.

    - Zostałybyśmy z wielką chęcią, ale obiecałyśmy, że szybko wrócimy.

    Szatyn puścił moje ramię i zrobił coś na kształt smutnej miny, która zamiast sprawić, że się przejmiemy, rozśmieszyła mnie.

    - Dajcie spokój, nie codziennie bywa się na jednym z największych wesołych miasteczek na świecie. – Do dyskusji dołączył Zayn, uśmiechając się przy tym pod nosem. Spojrzałam na niego z wysoko uniesionymi brwiami.

    - Och, już nie przeszkadza ci, że chcemy wtargnąć do twojego osobistego, idealnego życia? – powiedziałam z przekąsem, szykując się na kontratak ze strony chłopaka. Ten jednak znów się uśmiechnął i nic nie mówiąc, przeniósł spojrzenie na Martinę.

    - Nie dajcie się prosić. – Louis położył jedną rękę na moim ramieniu, a drugą na blondynki.

    Byłam rozdarta. Z jednej strony zapowiadała się niezła zabawa w towarzystwie chłopaków i naprawdę chciałam z tego skorzystać, jednak z drugiej nie byłam tego taka do końca pewna. Rzuciłam spojrzenie mojej przyjaciółce, która chytrze się uśmiechała. Wiedziałam, jak brzmiała jej odpowiedzieć.

    Westchnęłam i potakująco kiwnęłam głową. Louis wydał z siebie krzyk radości i przybił piątkę mulatowi.

    - A co, jeśli ktoś was tu rozpozna? – spytałam, rozglądając się dokoła. Ludzie obojętnie przechodzili obok nas, zbyt zajęci rozmową między sobą, by zwrócić uwagę na czwórkę nastolatków.

    - Wtedy zrobimy sobie ładne zdjęcie i cały świat dowie się, że One Direction ma nowych przyjaciół.

    Przewróciłam oczami, słysząc odpowiedź szatyna. Naprawdę nie byłam pewna, czy chciałabym, aby moja twarz ozdobiła okładki wielu magazynów. Gdyby moja mama to zobaczyła, za pewne uznałaby, że musieli mnie z kimś pomylić. Do tej pory moje życie było zbyt nudne i zbyt szare.

    - Reszta zespołu też do nas dołączy? – Marti zadała kolejne pytanie, a w jej głosie zdecydowanie można było wyczuć nutkę ekscytacji.

    - Dopiero za jakiś czas – odpowiedział jej Zayn, po czym rozejrzał się po wesołym miasteczku. – My nie będziemy marnować czasu. To na jaką atrakcję idziemy na początku?

    Kolejna godzina minęła nam na wypróbowaniu niemal wszystkiego, co znajdowało się w parku rozrywki, co miało także swój wpływ na zawartość naszych portfeli. Było to jednak warte tego wszystkiego, gdyż bawiliśmy się naprawdę dobrze. Nie przeszkadzała mi nawet obecność Zayna, który ani razu nie powiedział nic niemiłego w stosunku do mnie. Wręcz przeciwnie – był sympatyczny, a nawet miewał momenty, w których mogłabym nazwać go uroczym. Szczególnie jeśli chodziło o Martinę, co nie uszło mojej uwadze. Nie chciałam jednak wyciągać zbyt pochopnych wniosków i uznałam, że muszę się temu lepiej przyjrzeć.

    Ostatnią atrakcją, którą chcieliśmy zaliczyć była największa ze wszystkich dostępnych karuzela, która wirowała na wszystkie strony z dużą prędkością. Co prawda nie byłam zbyt entuzjastycznie nastawiona na ten pomysł, gdyż bałam się, że mój lęk wysokości nie pozwoliłby mi tego przeżyć, lecz po namowie całej trójki postanowiłam spróbować tej ekstremalnej rozrywki.

    Okazało się, że nie miałam czego się bać. Jazda była niesamowita, chociaż musiałam przyznać, że bywały momenty, gdy żołądek wywijał koziołki, a serce stawało mi w gardle. W pewnym momencie poczułam rękę Louisa siedzącego obok, więc złapałam za nią i mocno ścisnęłam, by dodać sobie trochę otuchy. Byłam wdzięczna chłopakowi, że nie wyrwał się z uścisku, a nawet sam go wzmocnił. Dzięki temu mogłam przeżyć jazdę bez lęku o zwrócenie śniadania, które jadłam wcześniej. Taki sposób zawsze mnie uspokajał.

    Kiedy zeszliśmy z karuzeli, śmiejąc się głośno, dopiero po chwili dotarło do mnie, że wciąż trzymam Louisa za rękę. Chłopak najwyraźniej także to zauważył i puściliśmy się szybko niemal w tym samym momencie. Posłałam mu nieśmiały uśmiech i odwróciłam wzrok na Martinę i Zayna, którzy stali kilka kroków od nas i cicho o czymś rozmawiali.

    Nagle poczułam, jak towarzyszący mi chłopak obejmuje mnie ramieniem, a drugą ręką wskazuje stojącą przed nami parę. Poczułam, jak pod jego dotykiem przechodzi mnie dreszcz, jednak niemal od razu wyrzuciłam to uczucie ze swojej głowy.

    - Ciekawe o czym tak zawzięcie dyskutują, jak myślisz? – spytał, po czym zaczął nucić pod nosem jakąś piosenkę, której melodię kojarzyłam, choć nie do mogłam przypomnieć sobie tytułu.

    Wzruszyłam ramionami i przeniosłam spojrzenie na twarz chłopaka, która okazała się zbyt bliżej mojej, niż mi się wydawało. Spod przymrużonych powiek obserwował Zayna, uśmiechając się przy tym jednym kącikiem ust. Skupiłam wzrok na jego tęczówkach, które w obecnym świetle miały piękny, lazurowy kolor. Gdybym tylko mogła, wpatrywałabym się w nie cały dzień.

    - Domi, możemy chwilę porozmawiać?

    Wzdrygnęłam się, słysząc głos Zayna, który podszedł do nas wraz z moją przyjaciółką. Patrzył prosto na mnie, bawiąc się palcami u rąk. Kiwnęłam głową i wyswobodziłam się z objęć Louisa, po czym ruszyłam za mulatem, który odchodził już kilka metrów od pozostałej dwójki.

    - O co chodzi? – spytałam, zastanawiając się, co takiego chłopak ma mi do powiedzenia. Jeśli znów miał zamiar mnie obrażać, przysięgłam sama przed sobą, że tym razem nie powstrzymam się od czynów.

    Brunet wziął głęboki wdech i zrobił mały krok w moją stronę.

    - Chciałem cię przeprosić za to wszystko, co ostatnio miało miejsce między nami – mruknął, a ja uniosłam wysoko brwi. Nie tego się spodziewałam. – Byłem trochę zbyt ostry, ale musisz zrozumieć, że to wszystko nie jest takie łatwe. Musimy być ostrożni.

    - Marti kazała ci to powiedzieć?

    Zayn gwałtownie pokręcił głową, posyłając mi spojrzenie. W jego oczach i mimice twarzy było coś takiego, co kazało mi mu uwierzyć.

    - Rozumiem i ja także przepraszam – powiedziałam. – Taki już mam charakter, że jestem zbyt wybuchowa. Dzisiaj jednak bawiłam się naprawdę świetnie i powiedzmy, że możemy zapomnieć o wszystkich tych nieprzyjemnościach.

    Mulat rozpromienił się na moje słowa i ochoczo mi przytaknął. Ruszyłam w stronę Louisa i Martiny, po drodze zatrzymując się przy nim i delikatnie klepiąc go po ramieniu.

    - To jednak nie zmienia faktu, że wciąż uważam cię za zbyt pewnego siebie palanta – dodałam radośnie, puszczając mu oczko, po czym przyśpieszyłam kroku, wciąż uśmiechając się pod nosem.

    Za sobą usłyszałam jeszcze cichy śmiech chłopaka.