02. Rozdział drugi - Tak witamy się z Los Angeles.

Od autorki: No i mamy rozdział drugi. Szczerze? Strasznie boję się, że spieprzyłam sprawę. Mam jednak nadzieję, nie zabierzcie mi jej, błagam. 
Powstał też nowy zwiastun, który znajdziecie w ramce po prawej stronie. Zachęcam do obejrzenia. A TUTAJ możecie zadawać pytania bohaterom opowiadania, do czego także zapraszam. A tymczasem miłego czytania. x

1.

    Stanęłyśmy przed ogromną posiadłością cioci Domi, wytrzeszczając oczy na ten widok. Działka ogrodzona była murem o piaskowym kolorze, na którym odznaczała się ciemna furtka i brama dla samochodów, otwierana automatycznie. Sam dom był jednopiętrowy, jednak podejrzewałam, że w środku mieści się wiele pokoi. Białe ściany i ogromne okna sprawiały, że budynek wydawał się zimny i nieprzyjemny. Wiedziałam jednak, że tak nie jest.

    - Nigdy nie mówiłaś, że ciocia Adrianna mieszka jak gwiazda – powiedziałam, spoglądając na Domi.

    - Nie wiedziałam – odparła, wzruszając ramionami. – Nigdy wcześniej tu nie byłam. Chodź, wejdziemy do środka.

    Podeszłyśmy do metalowej furtki i Domi wcisnęła guzik na wiszącym obok białym domofonie. Już po chwili do naszych uszu doleciał dźwięk otwieranej bramki. Weszłyśmy na teren posiadłości i dróżką ułożoną z jasnego polbruku ruszyłyśmy w stronę domu. Ciągnąc za sobą walizkę rozglądałam się na boki, podziwiając zadbany ogród, mieszczący w sobie chyba wszystkie gatunki rośli, jakie tylko istniały.

    - Dominica! Martina! – Usłyszałam znajomy, damski głos, więc szybko spojrzałam na drzwi wejściowe, w których teraz stała ciocia Adrianna, machając do nas wesoło. Wyglądała naprawdę dobrze. Kiedyś ciemne włosy zastąpiły sięgające do ramion blond kosmyki, które odejmowały kobiecie lat. Miała doskonałą figurę, którą do tego eksponowała idealnie dopasowana do ciała czarna sukienka, sięgająca do kolan. – Jak się cieszę, że w końcu dotarłyście!

    - Cześć ciociu! – powiedziałyśmy równocześnie z Domi, posyłając kobiecie szeroki uśmiech. Już kilka lat temu zakazała mówić mi do siebie „pani”. A ja naprawdę czułam się tak, jakbym należała do tej rodziny.

    Uściskałam mocno kobietę i zaraz przesunąłem się trochę, by ustąpić miejsca Dominice. Ciocia wyjechała do Los Angeles dwa lata temu i przez ten czas każda z nas mocno się za sobą stęskniła.

    - Wchodźcie do środka – powiedziała kobieta i przepuściła nas w drzwiach. – Na pewno jesteście zmęczone po podróży, więc od razu pokażę wam wasze pokoje. Resztę będziecie mogły obejrzeć później.

    Przeszłyśmy przez całą długość domu, po drodze mijając kuchnię, salon i kilka mniejszych pokoi. Wszystko było urządzone w nowoczesnym stylu, lekko i nieprzytłaczająco. Jasne ściany poprzeplatane były z brązową boazerią, co dawało fajny efekt. Podobało mi się to.

    W końcu stanęłyśmy przed dużymi, ciemnymi drzwiami, które ciocia Adrianna otworzyła kluczem. Zrobiłyśmy krok do przodu i…

    … ledwo powstrzymałam się, żeby nie zacząć głośno piszczeć.

    Pomieszczenie nie należało do jednych z największych, ani nie było nie wiadomo jak gustownie wyposażone. Posiadało to, co było niezbędne – dwa duże łóżka, szafki nocne, ogromną szafę na ubrania, szklany stolik i stojące obok niego wygodne pufy. Nie to zrobiło na mnie największe wrażenie.

    Dokładnie naprzeciwko nas znajdowały się duże, szklane drzwi, które prowadziły od razu na… plażę! Wiedziałam, że dom znajduje się blisko oceanu, ale nie miałam pojęcia, że będziemy miały widok na wodę wprost z naszego okna!

    - To jest niesamowite! – krzyknęła Domi i podbiegła do drzwi, po czym otworzyła je na całą szerokość. Wzięła głęboki wdech i uśmiechnęła się szeroko. – Podejdź tu, Marti.

    Szybkim krokiem podeszłam do dziewczyny i stanęłam obok niej. Delikatny, ciepły wiaterek uderzył w moją twarz, przyprawiając o miłe doznania. Przede mną rozciągało się pasmo piasku, na którego końcu zaczynał się ocean. Nie była to główna plaża, więc na co dzień nie będą przeszkadzały nam wrzaski ludzi.

    - Wyobrażasz sobie, jak musi wyglądać tutaj zachód słońca? – szepnęłam, wciskając swoją rękę pod ramię przyjaciółki. – To na pewno coś niesamowitego.

    - To jest jak fantazja – odszepnęła Domi, po czym odwróciła głowę. – Ciociu, to najlepsze…

    Nie dokończyła, więc spojrzałam za siebie, jednak cioci Adrianny już nie było. Zostawiła nas same, byśmy mogły nacieszyć się tym widokiem.

    Spojrzałam na Domi w tym samym momencie co ona na mnie. Z naszych ust wydobył się pisk radości. Jeszcze nigdy nie byłam tak podekscytowana.

    - Mówiłam już, że to będą najlepsze wakacje w naszym życiu?

    Szatynka pokiwała ze śmiechem głową.

    - Tam gdzie jesteśmy razem, zawsze jest najlepiej.

2.

    Kiedy otworzyłam oczy, przez chwilę nie mogłam się zorientować, gdzie jestem. Dopiero po kilku sekundach dotarło do mnie, że jesteśmy już w Los Angeles. Spojrzałam na stojące obok łóżko, na którym spała moja przyjaciółka. Chwilę potem przeniosłam wzrok na zegarek wiszący nad drzwiami, po czym przewróciłam oczami, widząc, że wskazuje dopiero godzinę dziesiątą. Domyślałam się, że Marti nie prędko otworzy oczy. Uwielbiała spać do późna, tym bardziej, że wczoraj przesiedziałyśmy pół nocy, rozmawiając o planach na najbliższe dni.

    Zsunęłam się z łóżka i rozciągnęłam porządnie, by zaraz podejść do szklanych drzwi i otworzyć je na całą szerokość, tak by świeże powietrze dostawało się do środka. Poczłapałam do szafy, do której wczoraj trafiły wszystkie nasze ubrania i wyciągnęłam z niej czystą bieliznę, krótkie, dżinsowe spodenki i białą koszulkę na ramiączka. Przez ramię przerzuciłam ręcznik i wyszłam z pokoju, udając się do łazienki znajdującej się naprzeciwko.

    Chłodna woda zmyła ze mnie resztki snu, orzeźwiając mnie i rozbudzając. Porządnie wytarłam się ręcznikiem i nałożyłam na siebie przygotowane ubrania, po czym dokładnie wysuszyłam włosy. Umyłam zęby i nałożyłam na twarz delikatny makijaż. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze i uśmiechnęłam się sama do siebie. Byłam gotowa na pierwszy dzień w Los Angeles.

    Wróciłam do pokoju, gdzie od razu dostrzegłam stojącą przy szafie Marti, ziewającą szeroko.

    - Już myślałam, że prześpisz cały dzień – powiedziałam wesoło, siadając na łóżko, po czym sięgnęłam po swój telefon, leżący na szafce nocnej.

    Martina odwróciła się i pokazała mi środkowy palec, na co zaśmiałam się tylko cicho.

    - Idę się myć – mruknęła zaspana, po czym ruszyła w stronę drzwi z ubraniami w ręku. – A ty lepiej zrób śniadanie – dodała na odchodnym, po czym głośno zamknęła za sobą drzwi.

    Przewróciłam oczami, schowałam telefon do kieszeni spodenek i wyszłam z pomieszczenia, kierując się w stronę kuchni. Zastałam tam Adriannę, siedzącą przy stole i czytającą poranną gazetę, popijając przy tym kawę.

    - Dzień dobry.

    Kobieta podniosła wzrok i uśmiechnęła się do mnie szeroko. Zamknęła gazetę i odłożyła ją na bok, biorąc do ręki filiżankę z gorącym napojem.

    - I jak pierwsza noc w nowym miejscu? – spytała, na co pokazałam jej wysoko uniesiony w górę kciuk. – Zrobiłabym wam śniadanie, ale nie wiedziałam, o której wstaniecie.

    - Nie przejmuj się ciociu – odpowiedziałam, podchodząc do lodówki. – Poradzimy sobie same. Wychodzisz dzisiaj do pracy?

    Moja ciotka prowadziła małą wytwórnię, do której przyjmowała nowo rozwijające się talenty. Pomagała im uzyskiwać sukcesy w postaci wydawania płyt czy różnych koncertów. Uwielbiała tą pracę, o czym często wspominała.

    - Właściwie to powinnam już wychodzić – usłyszałam głos cioci i odwróciłam się do niej, po czym kiwnęłam głową. – Macie jakieś plany na dzisiaj? Będę wam potrzebna?

    - Pójdziemy zwiedzić miasto, a wieczorem przejdziemy się na plaże – odpowiedziałam, wzruszając ramionami. – Nie przejmuj się nami, świetnie sobie poradzimy.

    Kobieta wstała od stołu, odstawiła pustą filiżankę do zmywarki, po czym podeszła do mnie i cmoknęła mnie w policzek. Uśmiechnęłam się, przewracając oczami.

    - W razie czego, dzwońcie.

    Po raz kolejny kiwnęłam głową i odprowadziłam ciocię wzrokiem. Zaraz po tym otworzyłam lodówkę i wyjęłam z niej wiśniowy dżem i karton soku brzoskwiniowego. Do tostera stojącego na blacie wrzuciłam dwie kromki odpowiedniego chleba znalezionego w szafce, po czym do szklanek nalałam soku. Kiedy grzanki były już gotowe, posmarowałam je dżemem i wstawiłam kolejną porcję.

    - Ale jestem głodna – odwróciłam się, słysząc za sobą głos Marti. Była już w pełni rozbudzona i gotowa do wyjścia. Krótkie, czarne spodenki i wciśnięta w nie błękitna koszula podwinięta do łokci idealnie podkreślały jej talię. Opadła na krzesełko przy stole i zabrała się za swoją porcję grzanek. – To co dzisiaj robimy?

    Usiadłam naprzeciwko niej ze swoim śniadaniem i uśmiechnęłam się szeroko.

    - Dzisiaj podbijamy Los Angeles, przyjaciółko.

3.

    - To najbardziej męczący wypad na miasto, jaki kiedykolwiek przeżyłam.

    Przechodziłyśmy z Martiną koło wielkiego centrum handlowego, zmęczone, ale zdecydowanie szczęśliwe. Zwiedziłyśmy większość centrum miasta, zachwycając się każdą napotkaną rzeczą. Wszystko tu było takie inne. Kolorowe i radosne. Przechodnie, samochody, reklamy na wielkich słupach. Czułam, że mogłabym tu zamieszkać na stałe.

    Nagle moją uwagę przykuł ruch przy głównym wejściu do centrum handlowego. Kilkanaście dziewczyn stało tam, piszcząc co jakiś czas i głośno się śmiejąc. Zdawało mi się, że jedna z nich nawet płakała.

    - Co tam się dzieje? – zwróciłam się do Marti, która także przyglądała się tej sytuacji.

    - Może jakaś niesamowita wyprzedaż, albo coś w tym rodzaju – mruknęła dziewczyna i nagle stanęła. – Zajdźmy tam, muszę zajść do toalety.

    Westchnęłam cicho i ruszyłam za przyjaciółką, czując jak moje stopy odmawiają mi posłuszeństwa. Na tak długi wypad zdecydowanie nie powinnam ubierać butów na koturnie, które były szczególnie nie wygodne. Zawsze popełniałam ten sam błąd.

    Przecisnęłyśmy się przez zgromadzone przed wejściem dziewczyny i po chwili znalazłyśmy się w wielkim gmachu, w którym pachniało cytrusowym odświeżaczem do powietrza.

    - A teraz znajdź tu łazienkę, kobieto – mruknęłam do siebie, rozglądając się na boki. Dostrzegłam napis informujący, że toalety znajdują się piętro wyżej. Szturchnęłam Marti i ruszyłyśmy w stronę ruchomych schodów,  którymi wjechałyśmy na kolejne piętro.

    Dopiero po kilku minutach znalazłyśmy odpowiednie drzwi, prowadzące na wąski korytarz, na którym znajdowały się łazienki. Weszłyśmy tam i przewróciłam oczami, słysząc w radiu muzykę jazzową. Czy to miało niby umilić ludziom załatwianie swoich potrzeb? Żałosne.

    Łazienka dla dziewczyn znajdowała się na samym końcu korytarza, więc ruszyłam tam, chcąc mieć to wszystko jak najszybciej z głowy.

    Niestety,  nie dane było mi to zrobić.

    Poczułam silne uderzenie w głowę, które zwaliło mnie z nóg. Upadłam na zimną posadzkę i byłam pewna, że po tym upadku na moim tyłku pozostanie wielki siniak.

    - Ty durna, nędzna kreaturo! – wrzasnęłam, łapiąc się za miejsce na głowie, w które uderzyły mnie drzwi. – Uważaj jak chodzisz, do jasnej cholery!

    Szybko podniosłam się z miejsca i spojrzałam przed siebie, po czym szeroko wybałuszyłam oczy. Przed wejściem do męskiej ubikacji stała piątka chłopaków, którzy zdecydowanie należeli do ostatnio popularnego zespołu One Direction.

    Poczułam jak Marti łapie mnie za ramię i mocno ściska. Przez chwilę nie wiedziałam, co mam zrobić, ani co powiedzieć. Właśnie zostałam uderzona drzwiami przez chłopaków, którzy byli znani na całym świecie.

    - O matko… ja… znaczy… nie chciałam – zaczęłam się jąkać, na co chłopak w loczkach, Harry, o ile dobrze pamiętałam, zaczął cicho chichotać. Ale to nie on odezwał się pierwszy.

    - Ładna buźka, brzydki język. Pięknie.

    Przeniosłam wzrok na stojącego dokładnie przede mną mulata, Zayna, który patrzył na mnie z jedną brwią uniesioną do góry. Prychnął cicho, po czym ruszył w stronę wyjścia z korytarza.

    Przepraszam, co on powiedział?

    - Hej! – krzyknęłam, po czym wyrwałam rękę z uścisku Marti i ruszyłam za chłopakiem. – Poczekaj chwilę!

    Chłopak odwrócił się gwałtownie i spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. Jego postawa świadczyła o tym, że był niesamowicie pewny siebie, co nie wiedząc czemu, sprawiło, że zalała mnie fala złości.

    - To ty uderzyłeś mnie drzwiami? – spytałam, na co brunet uśmiechnął się łobuzersko. – Nie uważasz, że należą mi się jakieś przeprosiny?

    Chłopak westchnął ciężko i posłał mi znudzone spojrzenie.

    - Trzeba było nie iść tak blisko nich.

    Zszokowana otworzyłam szeroko oczy, a na usta cisnęły mi się najgorsze przekleństwa, jakie tylko znałam. Jaki ten człowiek miał tupet.

    - Słuchaj, panie gwiazda – zaczęłam ostro, podchodząc bliżej niego. – To, że uważasz się za wielkiego piosenkarza i jakieś durne dziewczyny piszczą za każdym razem, jak tylko usłyszą twoje imię, nie oznacza, że nie możesz mieć szacunku dla innych!

    - Nie unoś się tak…

    Tego było już za wiele.

    - Póki co, jestem jeszcze naprawdę spokojna! – powiedziałam, podnosząc głos. – Ale należą mi się przeprosiny za to, że kompletnie nie uważasz jak chodzisz!

    Zayn chciał już coś powiedzieć, jednak w tej samej chwili pojawił się przy nim chłopak o kasztanowych, roztrzepanych włosach i niebieskim spojrzeniu. Louis, tak chyba było mu na imię, położył rękę na ramieniu przyjaciela i lekko się uśmiechnął.

    - Nie potrzebujemy tu awantur, prawda? – miał delikatny, spokojny głos. – Mały wypadek, nic wielkiego się nie stało. Rozejdźmy się i wszystko będzie w porządku.

    W tym samym czasie, kiedy mówił, pozostała trójka stanęła obok, z uśmiechami na twarzach przypatrując się całej tej sytuacji. Zmrużyłam oczy i skierowałam gniewne spojrzenie na Louisa.

    - Ale ciebie nikt nie pytał o zdanie.

    - Domi, przestań.

    Spojrzałam w bok, gdzie obok mnie pojawiła się Marti, która posłała mi karcące spojrzenie, by zaraz potem zwrócić się do chłopaków.

    - Przepraszam za przyjaciółkę – powiedziała, posyłając im jeden ze swoich  najpiękniejszych uśmiechów. Prychnęłam cicho, przewracając oczami. – Czasami staje się nazbyt… wybuchowa.

    - Tak się składa, że zauważyłem – odezwał się Zayn, posyłając mi spojrzenie. Chciałam już coś powiedzieć, jednak Martina delikatnie uszczypnęła mnie w rękę.

    - Najlepiej będzie, jak zapomnimy o całej tej sytuacji i wrócimy do swoich zajęć – kontynuowała moja przyjaciółka, powoli ciągnąc mnie w stronę łazienki. – Fajnie było was spotkać.

    Cała czwórka, pomijając Zayna, kiwnęła głowami, po czym wszyscy odwrócili się na pięcie i ruszyli do wyjścia. Patrzyłam za nimi, po czym skierowałam w ich stronę środkowy palec. Dobiegł mnie głośny śmiech Marti, więc spojrzałam na nią, unosząc brwi.

    - To była najlepsza rzecz, jaka mogła mnie tu spotkać! – powiedziała, śmiejąc się przy tym głośno. – Właśnie kłóciłaś się z One Direction, dziewczyno!

    Patrzyłam na jej roześmianą twarz, uspokajając się po całej tej sytuacji. Minęło kilka dobrych minut, zanim Martina chociaż trochę się uspokoiła.

    - Czy to stało się naprawdę? – spytałam głupio i spojrzałam na przyjaciółkę. Patrzyłyśmy na siebie przez kilka sekund, by zaraz wybuchnąć głośnym śmiechem.

    Tak witamy się z Los Angeles, pomyślałam, cały czas nie przestając się śmiać.