00. Prolog.

   {all coming back to me now}

    Głośny dźwięk budzika rozległ się w niewielkim pokoju, na co Martina gwałtownie otworzyła oczy i sięgnęła ręką w stronę stojącej obok łóżka szafki nocnej, by wyłączyć urządzenie. Przeciągnęła się, ziewając przy tym szeroko, po czym odwróciła głowę w bok, by spojrzeć na postać leżącą obok niej.

    - Charlie – mruknęła lekko zachrypniętym głosem i szturchnęła mężczyznę w bok. – Obudź się.

    Ciemnoskóry uniósł leniwie powieki, a jego mina świadczyła tylko o tym, że najchętniej przespałby jeszcze kilka godzin. Podniósł delikatnie głowę i zerknął na zegarek, a kąciki jego ust uniosły się w górę.

    - Trzy, dwa, jeden.

    Drzwi otworzyły się z rozmachem i w pokoju rozległ się dziecięcy krzyk. Chwilę potem na łóżko wskoczyła dwójka małych mulatów, uśmiechniętych od ucha do ucha.

    - Cześć mamo, cześć tato! – zawołał radośnie chłopiec o krótkich, czarnych włosach i tego samego koloru głębokich oczach. – Dzisiaj na śniadanie chcemy naleśniki!

    - Z czekoladą! – dodała jego siostra bliźniaczka, dziewczynka o sięgających do ramion brązowych włosach, której ciemne tęczówki patrzyły na świat z iskierką radości.

    Martina zaśmiała się cicho i żartobliwym ruchem przegoniła dzieci z łóżka. Śmiejąc się głośno, wybiegły z pokoju, prawdopodobnie zmierzając do kuchni.

    - John i Vicky to najbardziej nieznośnie dzieciaki, jakie kiedykolwiek widziałem – mruknął Charlie i schował twarz w poduszce. – Myślę, że Domi z chęcią by je przyjęła.

    Martina przewróciła oczami i pocałowała męża w głowę. Podniosła się z łóżka, nałożyła na siebie cienki, niebieski szlafrok i wyszła z pokoju.

    W tym samym momencie rozległ się dzwonek do drzwi, na co blondynka westchnęła cicho i mrucząc pod nosem ruszyła otworzyć. Doskonale wiedziała, kogo zastanie na progu.

    - Mam ochotę na naleśniki. – Dominica weszła do środka, po czym od razu zdjęła krótką, skórzaną kurtkę i powiesiła ją na odpowiednim wieszaku. Dopiero wtedy przyjrzała się przyjaciółce. – Dopiero wstaliście?

    - Ciebie też miło widzieć – parsknęła Martina i odwróciła się na pięcie, zmierzając do jadalni. – Chociaż wcale nie powinnam się dziwić!

    Dźwięczny śmiech szatynki rozniósł się po mieszkaniu, a Scott uniosła kąciki ust do góry. Domi należała do osób, które potrafią samą tylko swoją obecnością wnieść pełno radości.

    - Właściwie to przyszłam po książki, które mi obiecałaś – powiedziała Dominica rozsiadając się przy kuchennym stole. – Znudziło mi się już co wieczorne oglądanie telewizji.

    - Powinnaś poważnie pomyśleć nad znalezieniem sobie chłopaka – odparła Martina, puszczając przyjaciółce oczko. – Nie możesz całego życia spędzić sama.

    - Żeby cały mój wolny czas poświęcać na gotowanie mężczyźnie, który rozsiada się przed telewizorem z piwem w ręku? Nie, to chyba nie dla mnie. – Domi machnęła ręką, robiąc przy tym zabawną minę. – Dasz  mi te książki, czy sama mam je sobie wziąć?

    Martina chwyciła elektryczny czajnik i nalała do niego wody, z zamiarem zrobienia porządnej kawy, która postawiłaby ją na nogi. Włączyła urządzenie i odwróciła się do szatynki.

    - Musimy wejść na strych, ale pozwól, że najpierw się ubiorę – powiedziała, patrząc jak Domi entuzjastycznie kiwa głową. – Chodź.

    Kilka minut później stały już przed wyciąganymi schodami, patrząc w ziejące ciemnością wejście na strych. Martina nigdy nie lubiła się tam znajdować, czując bezpodstawny strach.

    - Charlie! – krzyknęła, zerkając na przyjaciółkę. – Wchodzę na strych, więc bardzo cię proszę, wstań już i przypilnuj dzieci!

    Wzięła głęboki wdech i zaczęła wspinać się po drewnianych schodach, wiedząc, że Domi jest tuż za nią. Kiedy były już na górze, wymacała ręką włącznik światła i nacisnęła na niego, a pomieszczenie rozświetliła jasna poświata rzucana przez samotną żarówkę wiszącą na środku sufitu.

    Ruszyła przed siebie i zaczęła przeszukiwać kolejne pudła, w celu znalezienia odpowiednich książek.

    - Nigdzie nie mogę ich znaleźć – mruknęła niezadowolona. – Domi, masz je?

    Nikt jej nie odpowiedział, więc odwróciła się szybko, chcąc sprawdzić, czy przyjaciółka wciąż tam jest. Dominica kucała w jednym z rogów w pokoju, przyglądając się dużemu, granatowemu pudełku, którego pokrywę odkryła. Sięgnęła po coś, a jej oczy delikatnie się rozszerzyły. Dopiero wtedy do Martiny dotarło, że dziewczyna trzyma zdjęcie.

    - Powiedziałaś, że się tego pozbyłaś – szepnęła Domi, przenosząc wzrok na przyjaciółkę, która podeszła do niej wolnym krokiem. – Okłamałaś mnie.

    Scott kucnęła obok szatynki i przyjrzała się trzymanej przez nią fotografii. Dostrzegła na niej je same jako nastolatki, uśmiechające się szeroko wśród piątki młodych chłopaków, w tamtych czasach znanych na całym świecie.

    - Już nawet zapomniałam, że to mam – mruknęła, przymykając na chwilę oczy. – Ja po prostu nie byłam w stanie tego wyrzucić.

    Uniosła powieki i sięgnęła po grubą teczkę znajdującą się w pudełku. Otworzyła ją, a jej oczom ukazał się plik wydrukowanych rozmów z elektronicznej poczty.

    Piętnaście minut później, razem z Dominicą siedziały w jej pokoju, zamknięte na klucz i odcięte od świata zewnętrznego. Wysłała Charliego z dziećmi na zakupy, aby mogły mieć spokój, chociaż na jakiś czas.

    Przeglądały zawartość znalezionego kartonu – wszystkie znajdujące się tam kartki i zdjęcia – a wspomnienia uderzyły je ze zdwojoną siłą.

    Wspomnienia wakacji, które całkowicie odmieniły ich życie.