04. Rozdział czwarty - Tak bawimy się w Los Angeles.

Od autorki: No i mamy kolejny rozdział. Wiem, co sobie myślicie. Kolejne zwykłe romansidło. Wszystko tak łatwo przychodzi i jest takie piękne. Ale to tylko fanFICTION, chcę zrobić z tego przyjemną do czytania historię. No i nic nie jest takie proste, jak się wydaje, więc nie osądzajcie od razu, dobrze? A teraz zapraszam do czytania.
I PROSZĘ WSZYSTKICH, KTÓRZY CHCIELIBY BYĆ INFORMOWANI O NOWYCH ROZDZIAŁACH O POZOSTAWIENIU SWOJEGO ADRESU BLOGA/TWITTERA/NUMERU GADU W ZAKŁADCE SPAM. TO WAŻNE.
Przypominam także o możliwości zadawania pytań bohaterom opowiadania TUTAJ.

1.

    Ciotka Adrianna nie mogła powstrzymać się od śmiechu.

    - Uciekaliście przed fankami? – spytała po raz kolejny, powstrzymując następną salwę chichotu.

    Przewróciłam oczami, biorąc łyk herbaty z kubka, który stał przede mną. Czułam się trochę zażenowana całą tą sytuacją.

    Kiedy ciocia przeżyła już pierwszy szok naszym niespodziewanym pojawieniem się w domu z piątką znanych chłopaków, od razu zaprosiła nas do kuchni, proponując każdemu coś ciepłego do picia.

    Obserwowałam członków zespołu, chcąc odgadnąć ich myśli. Wszyscy wydawali się rozbawieni zaistniałą sytuacją.

    - Ciociu, to już przestało być zabawne – zwróciłam się do kobiety, posyłając jej uśmiech. Naprawdę nie chciałam, aby nasi goście pomyśleli, że należymy do rodziny pełnej wariatów.

    Adrianna ponownie cicho się zaśmiała, po czym wstała z miejsca, chcąc dolać trochę wody do swojego kubka.

    - Przepraszam za nią – odezwała się szeptem Domi. – Przeważnie nie zachowuje się w ten sposób.

    Cała piątka pokiwała ze zrozumieniem głowami, uśmiechając się delikatnie. Ciotka Adrianna znów zajęła swoje miejsce i zaczęła opowiadać historię o tym, jak pewnego dnia pod jej wytwórnią zebrała się ogromna grupa rozwrzeszczanych dziewczyn, myśląc, że w środku znajduje się sam Justin Bieber.

    - Uwielbiam go! – Po raz pierwszy odezwał się Niall. Jego irlandzki akcent słychać było bardzo wyraźnie. – Prowadzi pani swoją wytwórnię?

    - O nie, tylko nie to. – Usłyszałam cichy jęk Domi i sama zachichotałam. Ciotka uwielbiała swoją pracę i wykorzystywała każdą możliwą okazję, aby komuś o niej opowiedzieć, a przeważnie trwało to niemiłosiernie długo. Ten mały blondyn będzie jeszcze żałował, że zadał to pytanie.

    Mój wzrok skierował się na Zayna, który ze znużeniem wpatrywał się w swoje dłonie. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że przewraca w nich papierosa.

    - Jeśli chcesz zapalić, mogę pokazać ci gdzie – powiedziałam cicho, aby nie przerywać opowieści Adrianny. Chłopak jednak i tak mnie usłyszał, gdyż spojrzał na mnie swoimi ciemnymi tęczówkami. Przyglądał mi się przez krótką chwilę, by zaraz delikatnie kiwnąć głową.

    Podniosłam się z miejsca i ruszyłam w stronę należącego do mnie i Domi pokoju. Czułam obecność mulata tuż za sobą.

    Jednym ruchem otworzyłam szklane drzwi wychodzące na plażę i gestem dłoni dałam chłopakowi znak.

    - Dzięki – mruknął i wyszedł na zewnątrz.

    Na dworze robiło się ciemno. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że zrobiło się już tak późno.

    Zayn odpalił papierosa, zaciągnął się dymem i po chwili wypuścił go s ust. Dopiero potem zerknął na mnie i ruchem głowy wskazał ocean.

    - Macie tutaj niesamowity widok.

    Uśmiechnęłam się i pokiwałam głową. Nie wiedzieć czemu, jego obecność dziwnie mnie onieśmielała. Bałam się, że gdy coś powiem, będzie to głupie, niedorzeczne, lub bez sensu.

    Staliśmy więc w ciszy, wsłuchując się w delikatny szum fal uderzających o wybrzeże.  Lekki wiaterek smagał nasze twarze, przynosząc ulgę po całym dniu.

    W jednej chwili ogarnął mnie całkowity spokój. Miałam wrażenie, że nic innego nie znajduje się wokół. Tylko ja i Zayn, i cisza otaczająca naszą dwójkę.

    Marzyłam o tym, by obok mnie stanął Charlie i dał ponieść się tej wspaniałej chwili. Złapałabym go za rękę, a on po chwili objął by mnie swoim ramieniem. Stalibyśmy złączeni w uścisku, nic nie mówiąc.

    Tak bardzo za nim tęskniłam.

    - Gdybym tylko mógł, zamieszkałbym tu na zawsze. – Z rozmyślań wyrwało mnie nagłe stwierdzenie Zayna, na którego twarzy pojawił się nikły uśmiech.

    Patrzyłam jak powoli przykłada papierosa do warg, obserwowałam gęstą chmurę gryzącego dymu wznoszącego się w powietrze.  Dopiero po chwili dotarło do mnie, że powinnam coś odpowiedzieć.

    - Ja tak samo – odparłam cicho, przenosząc spojrzenie na swoje buty.

    - Nie mieszkacie tu?

    - Nie. Jesteśmy tu na wakacjach.

    Mulat rzucił niedopałek na ziemię i zasypał go piaskiem. Odwróciłam się, by z powrotem wejść do pokoju, kiedy poczułam jego dłoń na moim ramieniu. Spojrzałam na niego, unosząc pytająco brwi.

    - Dziękuję za dotrzymanie mi towarzystwa.

    Nie odpowiedziałam. Zamiast tego zaczęłam wpatrywać się w jego czekoladowe tęczówki. Dostrzegłam w nich blask czegoś, czego w tym momencie nie potrafiłam nazwać. Jego ozy bez wątpienia były piękne.

    Chłopak puścił moje ramię, co sprawiło, że poczułam się tak, jakby ktoś wyrwał mnie z głębokiego transu.

    Czym prędzej wróciliśmy do kuchni, gdzie reszta chłopaków uściskiem dłoni żegnała się z ciotką Adrianną. Żałowałam, że już wychodzą. Bałam się, że gdy tylko zamkną się za nimi drzwi, to wszystko okaże się jednym wielkim snem.

    Domi stanęła obok mnie i przypatrywała się całej sytuacji. W końcu piątka gwiazdorów stanęła przed nami, każdy z uśmiechem na twarzy.

    - Wielkie dzięki za pomoc – powiedział Liam, zerkając na chłopaków. – Gdyby nie wy, wciąż stalibyśmy i rozdawali autografy. Jesteśmy wdzięczni. To był naprawdę miły wieczór.

    - Żaden problem – odpowiedziałam natychmiastowo. – To było niesamowite przeżycie, poznać was osobiście.

    Razem z przyjaciółką odprowadziłyśmy ich do drzwi i raz jeszcze się pożegnałyśmy. Kiedy wyszli, przekręciłam zamek i spojrzałam na Domi. Wpatrywała się we mnie z osłupieniem.

    - To już? – spytała szeptem. – Tak zakończyła się wielka przygoda z One Direction?

    - Polubiłaś ich?

    - Są sympatyczni.

    - Nawet Zayn?

    - Nie wyobrażaj sobie za dużo.

    Parsknęłam śmiechem i wróciłam do kuchni, z szatynką depczącą mi po piętach. Ciotki Adrianny już tam nie było. Po minionym wieczorze pozostały jedynie puste kubki, teraz znajdujące się w zlewie.

    Nagle dostrzegłam granatową bluzę przewieszoną przez krzesełko, które zajmował Zayn. W tym samym momencie znalazła się przy nim Domi, która wzięła ubranie do ręki i zaczęła przeszukiwać jego kieszenie.

    - Co ty wyrabiasz? – spytałam ostro i podeszłam bliżej, po czym spróbowałam wyrwać bluzę z rąk dziewczyny. Ta jednak cofnęła rękę i odwróciła się do mnie plecami. – Nie powinnaś tego robić.

    - Moje bogate w doświadczenia życie miłosne pozwala mi stwierdzić, że nie jest to przypadek – powiedziała spokojnie, na co od razu się zaśmiałam.

    - Jakie życie miłosne, Domi? – zapytałam z przekąsem, jednak zaraz zmarszczyłam brwi. – Czekaj, co?

    Dziewczyna znów stała do mnie przodem, trzymając w dłoni komórkę należącą do Zayna. Otworzyłam szeroko oczy.

    - Nie rób takiej miny. – Dominica spojrzała na mnie z uśmiechem na twarzy. – Myślisz, że przepuściliby okazję poznania nas bliżej? Jesteśmy zbyt wspaniałe. Dali nam wszystko jak na tacy.

    Dopiero po chwili zrozumiałam, o co jej chodzi i w jednej chwili miałam ochotę wybuchnąć gromkim śmiechem.

    - Chyba nie myślisz, że…

    - Tak, tak właśnie myślę.

    Zastanowiłam się nad wnioskami, do których doszła moja przyjaciółka. Czy to możliwe, aby Zayn zostawił swoją bluzę z pełną świadomością tego, że to robi? Czy naprawdę chcieli, abyśmy się ponownie do nich odezwały? Dlaczego więc sami o to nie poprosili? Miałam tyle pytań i kompletnie żadnych pomysłów na odpowiedzi.

    - Gotowe. – Powróciłam do rzeczywistości, słysząc radosny głos Domi. Spojrzałam na nią pytająco. – Właśnie stałam się posiadaczką numerów Louisa, Harry’ego, Nialla i Liama. Brakuje mi tylko Zayna, ale najwyraźniej zna swój numer na pamięć. Zresztą, jego i tak nie potrzebuję.

    - Jesteś nienormalna – rzuciłam tylko, wyrwałam jej rzeczy Zayna i czym prędzej zaniosłam do naszego pokoju.

    Rzuciłam się na łóżko i z leżącej na nim małej torebki wyjęłam swój telefon. Wybrałam numer Charliego i już po chwili wsłuchiwałam się w sygnał. Chłopak nie odebrał jednak i w końcu włączyła się automatyczna sekretarka.

    - Cześć kochanie – zaczęłam nagrywać wiadomość. – Pewnie jesteś zajęty, więc proszę, oddzwoń do mnie jutro. Mam ci wiele do opowiedzenia. Śpij dobrze, kocham cię.

    Rozłączyłam się i cicho westchnęłam. Byłam zmęczona dzisiejszym dniem, chociaż bogaty był w niesamowite wrażenia. Dwukrotne spotkanie One Direction to coś, o czym można jedynie pomażyć. Coś całkowicie nierealnego dla zwykłych, szarych nastolatek. Nam jednak się to udało i wciąż zastanawiam się, jak to w ogóle możliwe.

    Przebrałam się w pidżamy, wykonałam wieczorną toaletę i wróciłam do łóżka, niemal cała zakrywając się kołdrą. Nie miałam pojęcia, co robiła Domi, ale nie miałam zamiaru na nią czekać.

    Zamknęłam oczy i wystarczyła krótka chwila, abym zapadła w głęboki sen.

2.

♪  hey na na  ♪

    Ze znudzeniem przeglądałam twittera, siedząc na łóżku i co jakiś czas popijając gorącą czekoladę stojącą na szafce nocnej, kiedy do pokoju weszła Marti. Rzuciła we mnie butelką wody, o którą poprosiłam ją, gdy wychodziła do sklepu.

    - Będziemy siedzieć w domu cały dzień? – spytała, siadając na brzegu mojego łóżka.

    Powoli odkręciłam zakrętkę butelki, wzięłam łyk wody i odstawiłam całość na półkę. Zerknęłam na zegarek, który wskazywał równo godzinę siedemnastą. Tego dnia jeszcze niegdzie nie wyszłyśmy.

    - Nie mam pojęcia, co mogłybyśmy robić – mruknęłam. – I nie wierzę, że mówię to w takim miejscu jak Los Angeles.

    Między nami zapadła cisza, zakłócona jedynie przez szum fal słyszanych przez otwarte drzwi. Zastanawiałam się na idealną propozycją na dzisiejszy wieczór, jednak w głowie wciąż czułam denerwującą pustkę.

    - Przejdźmy się gdzieś – zaproponowała Martina. – Może znowu spotkamy kogoś sławnego. Kolejna gwiazda do kolekcji.

    - Może zadzwonimy po te, które już znamy?

    Marti posłała mi spojrzenie pełne dezaprobaty.

    - Mówiłam ci już, że nie będziemy się narzucać.

    Parsknęłam cicho, przewracając oczami. Zamknęłam laptopa i schowałam go pod łóżko. Podniosłam się z miejsca i podeszłam do szklanych drzwi, po czym skierowałam twarz w stronę słońca.

    - Pewnie boisz się, że mogłabyś się w którymś zakochać – powiedziałam cicho, niemal szeptem. – I zapomnisz o Charliem.

    Przez chwilę panowała cisza, a potem usłyszałam dźwięczny śmiech Martiny. Po kilku sekundach stanęła obok mnie, zanurzając stopy w ciepłym piasku.

    - Kocham Charliego i nie zamieniłabym go na nikogo innego – stwierdziła z pewnością. Nie odpowiedziałam; kiwnęłam jedynie głową i delikatnie się uśmiechnęłam. – Przestań wymyślać niedorzeczne rzeczy i lepiej zacznij się szykować. Może dzisiaj powinnyśmy wybrać się do jakiegoś klubu.

    Pomysł Martiny przypadł mi do gustu – klub wydawał się dobrym sposobem na zapełnienie wolnego czasu. Dlatego już ponad godzinę później byłyśmy wyszykowane i gotowe do wyjścia. Raz jeszcze przejrzałyśmy się w lustrze, aby sprawdzić, czy wszystko na pewno wygląda idealnie.

    Miałam na sobie krótkie, dżinsowe spodenki i białą, dosyć luźną koszulkę na ramiączka, ze złotymi ćwiekami przy dekolcie, którą włożyłam w dół stroju. Na nogi założyłam balerinki, aby tańczyło mi się jak najwygodniej.

    Martina wybrała czarną spódniczkę mini i tego samego koloru koszulę, która ozdobiona była jasnym paskiem przechodzącym przez guziki. Do tego dobrała ciemno niebieskie buty na koturnie, które wydłużyły jej nogi.

    W końcu stanęłam przed pokojem ciotki Adrianny i cicho zapukałam. Nie czekając na odpowiedź, wsadziłam głowę pomiędzy framugę a uchylone drzwi. Kobieta siedziała przy masywnym biurku i przeglądała jakieś papiery.

    - Ciociu? – Spojrzała na mnie i szeroko się uśmiechnęła. – Wychodzimy do klubu. Nie czekaj na nas, mamy klucze.

    - Nie pijcie zbyt dużo – przestrzegła i powróciła do wykonywanej wcześniej czynności. – Wiesz, że nie toleruję pijaństwa.

    Rzuciłam krótkie „Tak jest” i wyszłam z pokoju, po czym skierowałam się w stronę drzwi wyjściowych, gdzie czekała już na mnie Martina.

    - Życie z moją ciotką to raj na ziemi – powiedziałam, szczerząc się do przyjaciółki.

    Przybiłyśmy sobie piątkę i wyszłyśmy z posiadłości, gotowe na kolejne przygody.  Złapałyśmy taksówkę i wsiadając do samochodu ze śmiechem przywitałyśmy się z kierowcą.

    - To dokąd ma być? – spytał, uważnie się nam przyglądając.

    - Niech pan zawiezie nas do jakiegoś klubu. Gdziekolwiek.

    Facet zrobił zdziwioną minę, jednak posłusznie odpalił samochód i ruszył przed siebie. Jechałyśmy w ciszy; żadna nie spuszczała wzroku z migocących za oknem obrazów.

    Po kilkunastu minutach zatrzymaliśmy się przed nieznanym nam klubem niemal w samym centrum miasta. Zapłaciłam taksówkarzowi odpowiednią sumę i chwilę potem wchodziłyśmy już na imprezę.

    Muzyka dudniła niesamowicie głośno. Zmieszany zapach papierosów, alkoholu i spoconych ciał sprawiał, że przez chwilę zakręciło mi się w głowie. Złapała Marti za rękę i pociągnęłam ją w stronę baru. Nie wyobrażałam sobie dobrej imprezy bez chociaż jednego drinka.

    Razem z przyjaciółką zamówiłyśmy mocny trunek i ze szklankami w dłoniach ruszyłyśmy na parkiet. Nogi same niosły nas do tańca, a dobra muzyka wywoływała na naszych twarzach uśmiech.

    Nie wiem, która była godzina, kiedy w końcu zorientowałam się, że Martina ledwo stoi na nogach. Wypiła nieco więcej ode mnie i teraz widać było tego skutki. Zarzucała ramiona na szyję jakiegoś mężczyzny, który zdecydowanie nie miał nic przeciwko.

    - Pora wkroczyć do akcji – mruknęłam do siebie i ruszyłam w kierunku przyjaciółki.

    Musiałam nieźle się nasiłować, aby w końcu wyciągnąć blondynkę przed klub. Zaczęłam rozglądać się na boki w celu znalezienia taksówki, aby wrócić do domu.

    I wtedy pewna myśl uderzyła we mnie gwałtownie.

    Nie mogłyśmy wrócić do domu. Nie w takim stanie. Ciotka Adrianna zabiłaby nas i mogłybyśmy pożegnać się z wakacjami w Los Angeles. Nienawidziła, kiedy ktoś ignorował jej polecenia.

    Zaczęłam gorączkowo myśleć, co zrobić. Marti uwiesiła mi się na ramieniu, cicho chichocząc. Nie wiedziałam, czy mam się z niej śmiać czy być na nią zła.

    Na tą jedną noc mogłabym wynająć pokój w hotelu, ale prawdopodobnie nie miałam przy sobie tyle pieniędzy, aby było mnie na to stać.

    Wyciągnęłam telefon z małej torebki, którą miałam przewieszoną przez ramię i wybrałam numer osoby, która jako pierwsza przyszła mi na myśl.

    - Horan, jeśli to kolejny twój głupi żart to obiecuję ci, że jutro będziesz już martwy. – Usłyszałam zaspany głos po drugiej stronie słuchawki.

    - Louis, tu Domi. Przepraszam, ale…

    - Domi? Jaka znowu Domi?

    Westchnęłam cicho i przewróciłam oczami.

    - Spotkaliśmy się wczoraj na plaży i…

    - Ach tak, już pamiętam! – Chłopak znowu mi przerwał, a ja nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu. – Nie żebym miał coś przeciwko, ale zdajesz sobie sprawę, która jest godzina?

    Nawet jeśli był zdziwiony faktem, że posiadam jego numer, nie okazał tego w żaden sposób. To nie był odpowiedni moment, by tłumaczyć mu, jak przeszukałam komórkę Zayna.

    - Potrzebuję twojej pomocy… - zaczęłam, a Martina ponownie zachichotała. Wzięłam głęboki wdech i starałam się skupić na rozmowie. – Widzisz, byłyśmy dzisiaj na imprezie i trochę nas poniosło. Nie możemy wrócić do domu w takim stanie. Znasz może kogoś, kto mógłby po nas przyjechać i zrobić… nie wiem, cokolwiek?

    Po drugiej stronie panowała kompletna cisza. Przez chwilę bałam się, że chłopak się rozłączył i poszedł dalej spać. Jednak zaraz usłyszałam jego głos – wydawał się już być całkowicie rozbudzony.

    - Gdzie jesteście?

    Wzrokiem odnalazłam tabliczkę z adresem na budynku klubu i podałam go Louisowi.

    - Niedługo będę. Nie ruszajcie się stamtąd – powiedział i odłożył słuchawkę.

    Odetchnęłam z ulgą i poczułam, jak wielki kamień spada mi z serca. Złapałam mocniej Martinę i oparłam ją o zimne mury budynku.  Starała się coś powiedzieć, jednak bełkot był zbyt niewyraźny, bym mogła coś zrozumieć.

    Tak bawimy się w Los Angeles, pomyślałam sarkastycznie, sama opierając się o ścianę.

    I dopiero wtedy dotarło do mnie, co zrobiłam.